Indruwekkend

Nog nooit heb ik zo’n indrukwekkend boek gelezen. Het vertelt het verhaal van een aantal generaties Sami, een volk dat in het noorden wonen en werken. De kolonisten, zoals ze de Zweden noemen, kijken op Sami neer; ze pakken land af en Sami worden gediscrimineerd, zoals we dat nu noemen. Sami zijn is iets om je voor te schamen.
Een vrouw vindt in 2002 op de zolder van haar moeder een paar schoenbanden, geweven door Sami, ze gaat op zoek naar de oorsprong
Dan gaat het verhaal verder in 1861: Nenja is een Sami meisje dat vlucht omdat ze geen uitweg ziet, ze is zwanger. Ze krijgt een dochter: Ristin, genoemd naar de moeder van Nenja. Nenja houdt Sami gebruiken in stand, Ristin probeert geaccepteerd te worden door de Zweden. Het boek verteld een deel uit het leven van Het gezin van Ristin (man, 3 kinderen en moeder Nenja). Daarna wordt Ristin zoon Nils gevolgd en zijn dochter Karin. De dochter van Karin is de ik-figuur in het boek. Zij wil meer weten over de Sami geschiedenis van haar familie, hoewel haar familie daar onverschillig en zelfs een beetje afwijzend tegenover staat.
De verhalen spelen zich af in 1861/862. Dan wordt er een sprong gemaakt naar 1909 en dan naar 1953. Tussendoor vertelt de ik-figuur over haar zoektocht naar haar Sami-roots in 2002. Zij wil weten waar ze vandaan komt, met de oude schoenbanden als metgezel.

Het begin van het boek vond ik erg heftig: de verkrachting van Nenja en de neerbuigende behandeling van de kolonisten. Daarna worden Nenja en haar nakomelingen gevolgd. Hun manier van leven wordt beschreven, zonder opsmuk. Maar het is zo indrukwekkend hoe mooi en beeldend de personages worden beschreven. Ze zijn heel verschillend en toch lijken ze met bepaalde karaktertrekken op elkaar. De geschiedenis van deze familie gaat de lezer aan het hart, het wordt bijna eigen familie.

Annick Wennström schreef dit boek, nadat ze al andere boeken met anderen had geschreven. Ze wilde een boek schrijven over haar herkomst, maar niet over haar familie. Dat leidde tot dit schitterende boek dat ik vijf sterren geeft, maar als het had gekund, had ik zes sterren gegeven.