Bijna-Tokio van Max Carless

Bijna-Tokio gaat over de 18-jarige Rishki Tayame, die een droom heeft over een licht wat hij ziet op de berg/mount huji. het licht geeft hem een heel bevrijdend gevoel dat zijn hart doet zingen. Dan verdwijnt het licht ineens en wordt de hemel felrood, het lijkt wel op de hel. Met kale bomen die als zwarte kool uiteenvallen. Ineens staat Amami Seinobu voor hem, een meisje dat hij op een oude schoolfoto zag voordat hij op excursie naar de berg ging. Zij werpt hem weg van de berg en het licht, terug de stad in, zo recht zijn slaapkamer in, waar Rishki ontwaakt.
De droom voelde zo levensecht dat Rishki moeite heeft met wennen aan zijn oude dagelijkse leven. Af en toe verschijnt het licht maar hij lijkt de enige die het ziet. Er is ook ineens een hond bij de bushalte en het treinstation, die hij in zijn droom hoorde blaffen.
Al deze rare elementen komen ineens veel bedreigender samen wanneer Rishki voor het eerst echt het licht op de berg weer ziet en er naartoe besluit te reizen. Wanneer hij aankomt verdwijnt het weer, en alle vreemdelingen kijken hem strak aan. Rishki weet het zeker: meer mensen weten van het licht, ze willen het alleen niet toegeven. Van daaraf gaat het verder en worden de surrealistische elementen steeds aanvallender en gaat Rishki twijfelen of hij het echt ziet, of hij gek wordt, en of hij ooit nog wegkomt uit Bijna-Tokio.

Wat ik het gaafst vond aan dit verhaal was de verassende ontknoping. Het is letterlijk een mindfuck. Wat ik daarna het beste vond was de spanningsopbouw. Zowel van het gehele boek, als van de kleinere subplots door het boek heen. Er zitten heel veel spannende momenten in waardoor ik het boek echt niet weg kon leggen.
Als laatste was ik te spreken over de algehele fantasie en levendigheid van heel Bijna-Tokio. Het sijpelt echt door tot in de personages, de locaties, de handelingen, de gedachten van Rishki. Super beeldend allemaal.