Dijkshoorn Ooit gelukkig?

Nico Dijkshoorn vooral bekent van zijn columns in de krant tijdschriften en natuurlijk op tv .
Dit is zijn vierde roman en de tweede in zijn familiekroniek het vervolg van Nooit ziek geweest .
Het is eigenlijk een autobiografie Dijkshoorn verteld over hoe hij het opgroeien in de familie Dijkshoorn heeft ervaren iets wat voor hem soms als traumatisch word ervaren . Die jonge Nico word niet begrepen door zijn ouders hij is duidelijk anders.
Zij houden van honkbal .Nico houd van boeken van Reve en van muziek iets wat hij niet met zijn ouders kan delen .
Het delen van gevoelens is iets wat erg moeilijk is voor de Dijkshoorns .Iets waar Nico last van heeft en wat later in zijn leven en het boek terug komt.
Het eerste deel van het boek is over zijn familie banden en de band met zijn moeder word daarin het meest uitgelicht .
Beide ouders zitten in een verzorgingshuis en zijn aan het eind van hun leven beland. Ontroerend is de laatste ontmoeting tussen zijn ouders.
Ook is het mooi te zien hoe de relatie met zijn broers is en dat die een heel andere jeugd hebben beleeft als de oudere Nico.
Zij gingen wel mee naar de honkbal ook in het ouderlijk huis als dat leeg geruimd moet worden het huis waar Nico nooit heeft gewoond.
Maar zijn broers een belangrijke tijd van hun jeugd hebben doorgebracht. Nico voelt zich een beetje een buitenbeentje.'
Een mooi moment in het boek vind ik ook het vinden van de oude lp's in de schuur en dat Nico samen met Nel naar haar muziek luistert.
Muziek immers zijn grote passie .
Zwitserland een soort van rode draad in dit boek een belangrijk verhaal in de familie moeder Nel was daar na de oorlog iets wat erg geromantiseerd is gedurende de jaren de ontknoping van het verhaal en dat de familie zonder Nico terug was naar de plek in Zwitserland ,
iets wat Nico pas vele jaren later hoorde. Weer voelde Nico zich een buitenstaander .

Daarna neemt het boek een wending en gaat het over Dijkshoorn recente verleden en zijn ziek zijn hij neemt je mee in zijn gevoel en angst.
Ik vind dit een mooi deel van het verhaal Nico laat je dichtbij komen in hoe hij is en denkt.
Het mooiste van het boek vind ik het moment dat hij laat zien dat doorheeft dat hij net zo een klootzak is als Klaas zijn vader.
Interessant is het verhaal over het wachten met zijn dochter bij het aquarium iets wat onmogelijk is voor Dijkshoorn.
De band met zijn kinderen zij vragen wel aan hem waarom iets wat Nico pas later geleerd heeft zoals hij zegt het is nog niet te laat,
Deze oprechtheid zie je overal terug in het boek iets wat Dijkshoorn siert deze openheid en de humor die hij zelfs op de moeilijkste momenten in zijn zinnen kan verweven maakt dat ik vier in plaats van drie stèren aan dit boek toe ken.