Doorheen de eerste 150 pagina’s ploeteren, daarna genieten.

Heel enthousiast begon ik aan deze klepper. Ik hoorde veel goeds over Mantel en haar specifieke schrijfstijl. Zelf nam ik deel aan de leesclub hier op Hebban. Vond het verrijkend het lezen te kunnen delen met zoveel boekenwurmen. Wat ik zelf van Wolf Hall vind, ligt niet meteen in de lijn met de mening van de meerderheid.
Vond het een best lastige Roman, waar je je zeker doorheen de eerste 150 pagina's moet ploeteren. Nadien heb ik het verhaal zeker kunnen smaken.
Echt wennen aan de schrijfstijl deed ik nooit. De vele personages die de revue te pas en te onpas passeren, het gebruik van verschillende namen voor eenzelfde figuur bemoeilijkte voor mij het inlevingsvermogen.
Het is een roman dat je haat of liefhebt. Haten vind ik een te sterke verwoording, liefhebben eveneens. Ik heb genoten van de dialogen die theaterwaardig zijn, de gedetailleerde beschrijvingen, ik heb genoten van Thomas Cromwell. Genoten van het feit dat een jongen die een zeer slechte start in het leven krijgt zich zo kan opwerken. Of ik het vervolg ga lezen? Waarschijnlijk wel, na iets luchtiger leesvoer