Verwacht geen troost

Zelden heb ik een boek gelezen waarin in één jaar tijd zoveel mensen stierven als in dit boek. Verwacht niet dat je troost kunt putten uit dit logboek, dat is geschreven in de vorm van een dagboek, maar waarschijnlijk met weglating van de meest-privé gevoelens van de schrijfster, en daarom wil ze het ook geen dagboek noemen, maar liever een logboek, waarmee je tijd of afstand kunt meten.
Palmen kan echt goed schrijven en als je haar boeken leest, proef je dat ze filosofie heeft gestudeerd (en Nederlands), wat vaak in prachtige overpeizingen resulteert:

[…]’je kent jezelf nog niet. Je weet niet welke vader of moeder het kind van jou maakt. Ieder kind maakt van jou een andere vader, een andere moeder.’

‘Wie zei dat humor een combinatie is van intelligentie en wanhoop?’

‘Je kunt niet schrijven over de dood, zonder over de liefde te schrijven.’

‘Ik genoot van zijn genot.
Ik ben minder goed in leven.
Werken, daar ben ik goed in.’

‘Het talent om te schrijven komt voort uit het onvermogen om te spreken, om openhartig te zijn.’

‘Je weet dat je iemand nooit meer zult zien, maar het definitieve van het nooit meer is te absoluut voor de verbeelding.’

‘Sterven van verdriet verbaasd me minder dan het overleven ervan.’

[…]’Wie meer dan vijf vrienden heeft, heeft er geen.’

(En waar het in ‘De Vriendschap’ nog was: ‘Verslaving is een vriendschap zonder vriend’, is het in dit boek:) ‘Verslavingen zijn betaalde vriendschap.’

‘Sommige vragen zijn zo goed dat het jammer zou zijn ze met een antwoord te verknoeien.’ (Harry Mulisch)

Verwacht niet dat je steun zult ondervinden in het verwerken van je eigen verdriet, maar het is wel een prachtig boek om te lezen. Bij mij komen de tranen niet zo gauw als ik een boek lees, maar bij dit boek werden mijn ogen wel vochtiger dan normaal.