Twintig over twaalf

Twintig over twaalf begint meteen met een heftige gebeurtenis. Je zit meteen in Brazilië, in Porto Alegre om precies te zijn, waar iemand er achterkomt dat een oude vriend, Andrei, van haar eerder die avond is neergeschoten bij een gewapende overval. Waarna je in de rest van de boek deze gebeurtenis en de gevolgen ervan uitgetekend krijgt. Daniel Galera, de schrijver, doet dit vakkundig door telkens een ander perspectief te kiezen van een van de drie ‘achtergebleven’ vrienden. Tesamen vormden ze een hip kunst- en schrijfcollectief dat aan het einde van de jaren ’90 verantwoordelijk was voor een spraakmakend internetmagazine. Nu, ruim 15 jaar later hebben ze allemaal hun eigen levens opgebouwd met hun eigen beslommeringen, angsten en verlangens. Tot zover niks nieuws eigenlijk.

Je wordt meegenomen in de gevolgen van de dood van Andrei voor elk van deze vrienden. Niet geheel onverwacht vormt de begrafenis het startpunt voor nieuwe ontmoetingen tussen de vrienden. Waarbij iedereen snel vervalt in zijn oude rol, patronen en vooral gedrag. Een hoop uitgesproken en onuitgesproken leed, liefde en angsten komen opnieuw naar voren. Je kan het als lezer bijna uittekenen. Van de scheiding van een van de vrienden van zijn vrouw tot aan de ‘crisis’ van de andere vriend die worstelt met zijn homoseksualiteit.

Het geheel is vakkundig opgeschreven. De plotselinge dood als katalysator voor een hoop persoonlijke ontwikkelingen is niks nieuws in de literatuur. Ook niet in het echte leven trouwens. De manier waarop Galera dat doet ontstijgt niet het gewone. Ik bleef erg hangen in de praktische gevolgen en levens van de personages. Ik vond de expliciete omschrijvingen vooral goedkoop effect bejag en weinig tot niks toevoegen aan het verhaal. Een verhaal dat wel thema’s aanstipt waar millenials zich in kunnen en zullen herkennen (identiteit, relaties), maar deze thema’s vervolgens niet of zeer oppervlakkig uitwerkt.

Voor liefhebbers van dit genre zou ik eerder een boek van Sally Rooney aanraden. Neemt niet weg dat dit boek een interessant beeld geeft van het leven in een niet-Europees land. En dan blijkt dat mensen eigenlijk overal te maken krijgen met dezelfde dingen, ongeacht hun omgeving. Daarin is de schrijver in ieder geval geslaagd.