Wat ik nou vind van 'Eleanor Oliphant is completely fine '?

Dit boek kocht ik op vliegveld Gatwick (Londen) waar we 8 uur hebben zitten wachten op onze vlucht naar Nederland. Lang verhaal, maar het komt er op neer dat je, als je moet wachten, erg makkelijk geld uit geeft.
Naast dit boek is er dan ook nog wel meer aangeschaft die dag...

Ennieweej, Eleanor Oliphant dus.
Een enorm grappig maar ook erg verdrietig boek.
Het is het verhaal van een getraumatiseerde jonge vrouw, die in haar eigen ogen 'completely fine' is, hoewel de rest van de wereld haar als enigszins apart beschouwd.
Ergens voelt Eleanor dit wel aan, maar ze legt dit naast zich neer.
Immers, als de rest van de wereld een spons met grote tanden en armen en benen (Spongebob) als iets 'normaals' ziet... wie is er dan eigenlijk vreemd?

Ze houdt zich aan haar zelfopgelegde routines en gewoontes en dat werkt prima voor haar.

Eleanors enige regelmatige contact buiten haar werk, zijn de wekelijkse telefoongesprekken met haar moeder. Maar of ze dáár nou beter van wordt?

Wanneer ze op het werk gedoe heeft met haar computer, belt ze de IT afdeling om hulp.
Die komt, in de vorm van Raymond. Een man die Eleanors goedkeuring niet kan wegdragen.

Maar Raymond lijkt haar niet zo te zien als anderen en ondanks Eleanors aanvankelijke bezwaren krijgen ze steeds vaker met elkaar te maken.

Intussen ontwikkelt ze een crush op een lokale zanger, en Eleanor is vastbesloten deze relatie te laten werken.

'A human hand was exactly the right weight, exactly the right temperature for touching another person, I realized. I'd shaken hands a fair bit over the years - more so recently - but I handn't been touched in a lifetime.'


Eenzaamheid. Hoewel 'we' vaak denken dat dit iets is voor oudere mensen, zijn er nog veel meer mensen die hier tegenaan lopen.

Misschien lijkt het jou of mij heerlijk om af en toe een weekend in je eentje door te brengen, even geen gezeur of drukte om je heen... maar wat als dit ieder weekend het geval is? Dat het geen keuze is, maar bittere realiteit?

' "I think it's amazing, what you're doing, Eleanor," he said, looking at me.
This is what I felt: the warm weight of his hands on me; the genuineness in his smile; the gentle heat of something opening, the way some flowers spread out in the morning at the sight of the sun. I knew what was happening.  It was the unscarred piece of my heart. It was just big enough to let in a bit of affection. There was still a tiny bit of room left.'

Dit boek heeft me met tranen in mijn ogen van het lachen laten zitten, maar ook met een brok in mijn keel.

Een boek dat ik nog veel vaker ga kopen, om kado te doen. Want ik heb er van genoten.

In mijn ogen een mustread die 5 duimpjes verdient. Op z'n sloffen.