Wat ik nou vind van 'Het spel van leugens'?

Allereerst wil ik de Crime Compagnie bedanken voor dit recensie-exemplaar!
In 'Het spel van leugens' staat Eva centraal. We lezen het boek vanuit haar perspectief, maar wel in de 3e persoon.
Eva is de vrouw van Peter Ackerman, de minister van Justitie. Zij wonen in een villa in Bergen, waar hun droom van een gezinnetje ooit begon én eindigde.
17 jaar geleden hebben ze de politie namelijk verteld dat hun 2 jarige zoontje Aron ontvoerd werd. Dit was echter niet de waarheid; Eva heeft met eigen ogen gezien dat op die noodlottige avond, Peter hem heeft begraven in hun tuin.
Eva is sindsdien niet zichzelf meer. En haar relatie met Peter maakt dat niet beter; híj heeft de touwtjes in handen... 
Maar dan ineens staat er een jongen van 19 voor de deur. Een die als twee druppels water op Peter lijkt. Zijn naam? Aron...
Eva probeert wanhopig een verklaring te vinden, maar wordt in haar pogingen tegengewerkt. Niet alleen door Peter, maar ook door vrienden en familie.
Ik vond het boek wat warrig lezen. Maar aangezien het is geschreven vanuit Eva, die óók behoorlijk in de war is, is dat enigszins te verklaren. 
Daarbij is de plottwist zodanig, dat een en ander ook wel wat vaag moet blijven om gedurende het verhaal al niet te veel weg te geven.
Het speelt zich af in en rond Alkmaar (Bergen, Heiloo), wat voor mij bekend terrein is. Dit maakt dat ik de omgeving helemaal voor me zie, iets wat ik altijd erg leuk vindt.
In dit geval hielp het me ook om wat 'structuur' te krijgen in het zojuist genoemde 'warrige': de scenery is al duidelijk, dus ik kan me meer concentreren op de gebeurtenissen.
Dan de plottwist zelf; al een aantal momenten vroeg ik me af of het op iets als dit uit zou draaien, al heb ik de waarheid rondom Aron niet zelf kunnen ontrafelen. Ik kon er echter geen vinger achter krijgen, wist het nergens zeker. Al met al werd de plot dus écht pas op de laatste paar pagina's onthuld.
Voors en tegens, plussen en minnen voor dit boek. Maar eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik jet wél in één ruk uitlas. 
Daarom kom ik toch op een score van 4 duimpjes