Wat ik nou vind van 'Niemand die me ziet' van Simone Grimberg?

'Niemand die me ziet' is de eerste thriller van de hand van Simone Grimberg. Hij stond al een tijdje in de kast te wachten om gelezen te worden, en na een positieve reactie erop op FB besloot ik dat het een goed moment was om er in te beginnen.

Het verhaal is even gruwelijk als realistisch; een vermist meisje, wiens naaktfoto op de mobiel van een pedofiel wordt gevonden.
Het meisje komt uit een welgesteld gezin, en heeft alles wat haar hartje begeert... zou je denken.
Maar hetgeen ze écht graag wilde, kreeg ze niet thuis en heeft ze bij de verkeerde persoon gezocht.

De jonge rechercheur Inge doet tijdens haar dagelijkse mountainbike-rondje in het bos een afschuwelijke ontdekking.
Hierdoor komt ze in contact met Liesbeth, ook rechercheur en al een 'oude rot in het vak'.
Door de omstandigheden vormen ze een tijdelijk duo dat op zoek gaat naar de vermiste Sofie.
Maar ondanks Liesbeths ervaring, weet Inge meer informatie uit mensen te krijgen dan Liesbeth, én meer dan deze mensen eigenlijk willen vertellen...

Hoe eng actueel het onderwerp ook mag zijn, het boek wilde me maar niet echt pakken.
Het verhaal is goed, absoluut, maar door de wat warrige schrijfstijl bleef het voor mij wat ver weg, terwijl een verhaal als dit onder je huid moet kruipen, je moet doen huiveren... en dat deed het dus niet...

De hoofdstukken uit Sofies perspectief waren an sich prima, ware het niet dat ze met data werden aangeduid en vervolgens met flashbacks gevuld waren van gebeurtenissen die dus veel eerder plaatsvonden.

Dan het dus Inge en Liesbeth; een duo dat denk ik prima kan werken, dat meerdere boeken kan vullen, júist door hun onderlinge verschillen. Toch ook hier weer een maar...
Hun conversaties vond ik warrig, en veelal vreemd overkomen. Zo hebben ze op een bepaald moment enorm veel pret om een collega, compleet onverklaarbaar (en imo ook erg oncollegiaal).
Ook hun gesprekken met andere collega's (Jasper, Gijs) vond ik rommelig, vaag.

Hierdoor merkte ik dat ik steeds meer de neiging kreeg om de pagina's te scannen ipv echt te lezen, omdat ik dus wél graag wilde weten hoe het afliep!

Nogmaals, het verhaal is écht prima, maar ik denk dat een betere redactie dit verhaal nog veel beter had kunnen maken.
En als je daar dan eenmaal op aan het letten bent, gaat natuurlijk van alles júist opvallen; zo draait Inge een contactslot om (ipv de sleutel) en lijken de hoofdpersonen geen van allen op de hoogte van het bestaan van What's App; ze sms-en alles nog, terwijl het boek toch vrij recent is. Maar toegegeven, dat is misschien zout op slakken leggen.

Kort samengevat; een goed verhaal dat jammerlijk de das om gedaan wordt door niet zo'n beste redactie. En dat vind ik oprecht jammer!

Ik kom nu op een score van 3 duimpjes, maar ben ervan overtuigd dat er meer in had gezeten.