Wie is er bang voor Giacomina?

Een boek dat doet denken aan een toneelstuk. Om precies te zijn: aan het wereldberoemde toneelstuk van Edward Albee, getiteld 'Who's afraid of Virginia Woolf?'.

Nives is kort geleden onverwacht weduwe geworden en kan niet meer slapen, totdat ze ontdekt dat het helpt als ze 's nachts haar kreupele kip Giacomina in de buurt houdt. Met dit bizarre gegeven begint dit boek.

En daar houdt de gekheid niet op: Als Giacomina op een avond verstijfd en als gehypnotiseerd in de fauteuil van de overledene zit, raakt Nives in paniek en belt de plaatselijke dierenarts, een oude vriend. Vanaf het moment dat ze de man aan de telefoon krijgt, verandert het verhaal in één lange dialoog, met telkens nieuwe en vreemde plotwendingen. Langzaam maar zeker ontvouwt zich het decor waartegen zich de levens van deze twee mensen hebben afgespeeld, en komen we erachter welke geheimen zij tientallen jaren met zich mee hebben gedragen. Net als in het toneelstuk van Albee.

Ook de twee hoofdpersonen doen denken aan de hoofdpersonen in het beroemde theaterstuk, George en Martha. Met evenveel venijn als het wereldberoemde echtpaar - en bij vlagen met evenveel tederheid - slingeren zij elkaar het verleden naar het hoofd. En net als in het stuk van Albee blijft het script tot aan het eind fris en verrassend. Ik zal dan ook niet verklappen hoe het afloopt. Wat ik wel kan verklappen, is dat de schrijver feilloos aantoont dat het leven dat je leeft, wordt bepaald door het verhaal dat je er zelf van maakt. Klinkt dat cryptisch? Lees zelf maar, dan snap je wat ik bedoel.

Hoewel de stijl (of is het de vertaling? helaas is mijn Italiaans niet goed genoeg om dat te beoordelen) niet bijzonder is en de auteur hier en daar naar mijn mening wat al te grote sprongen maakt, is dit een boek dat me door zijn zotheid zal bijblijven en een glimlach op mijn gezicht zal toveren telkens als ik een kip zie. 'Who's afraid of Giacomina?', zal ik dan fluisteren.