Spek voor mijn bek

De eerste pagina's van 'Varkensribben' konden mij slechts matig bekoren. Gaandeweg begon ik evenwel mee te leven met de verpleegster in het rusthuis en de achtergestelde oudjes. Uiteindelijk bleek het boek toch spek voor mijn bek te zijn en na afloop bleef het nog even aan de ribben kleven.
Bij aanvang was het wat wennen aan de schrijfstijl van de auteur. Ook bespeurde ik een tikfout (tenzij Mircoplastics een Servische kunststoffabriek is) en een zin waarin een woordje te veel voorkwam. Deze schoonheidsfoutjes doen geen afbreuk aan het aangrijpende verhaal.
Alle scènes en personages zijn naar mijn mening heel treffend omschreven. Je hoeft niet veel verbeelding te bezitten om je een voorstelling te kunnen maken van de slagerszoon met zijn vettige handen of de (wan)toestand in het rusthuis. Op subtiele wijze kom je meer en meer te weten over de moeilijke jeugd die het hoofdpersonage heeft doorgemaakt. Hier schuilt de kracht in de ongeschreven woorden.
De korte doch lugubere Bijbelse dromen zijn voor mij een klein minpuntje. Ongetwijfeld dragen ze een boodschap uit, maar persoonlijk hou ik er niet van. Wel heb ik genoten van de fantasie die bij wijlen op hol slaat, zo is er bijvoorbeeld een scène waarin een wasserette in een reusachtig aquarium verandert.
Zowel de goede als slechte kanten van het verouderen komen aan bod, waarbij de senioren altijd respectvol worden benaderd. De roman bevat veel ontroerende momenten. Zo is er een leuk tafereel waarin de verpleegster en de oude man waarbij ze woont naast elkaar liggen in het kippenren.
Met een betrekkelijk eenvoudig verhaal slaagt de auteur erin om veel emoties op te roepen en dat vind ik een waardevolle gave. Alles bij elkaar genomen is het voor mij dus een aanrader. Het varkentje met de lange snuit lachte me toe.