Notenleer van de bovenste plank

Als ik muesli nuttig, voeg ik daar meestal wat extra noten aan toe. Op de bodem van de kom laat ik dan steevast een paar paranoten over. Dit zijn namelijk mijn favoriete noten en mensen die mij kennen weten dat ik het lekkerste altijd opspaar voor de laatste hap.
Toegegeven, ondanks mijn culinaire appreciatie van de paranoot is die niet meteen het meest opwindende onderwerp. Vooraf had ik dus mijn bedenkingen over een novelle waarin de vrucht van de Bertholletia excelsa centraal staat.
De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt trok mij echter over de streep. Ik heb zelf ooit drie dagen in het Amazonewoud doorgebracht en dat was voor mij een onvergetelijke belevenis. De groene longen van onze planeet ademen nog steeds veel verbeelding uit.

We krijgen inzage in het dagboek van Anton Smelt, die voor een internationaal levensmiddelenbedrijf werkt. Hij verblijft voor lange tijd in Peru om uit te zoeken wat de beste methode is om paranoten te behandelen zodat ze beter bewaard blijven tijdens het transport. Hij vraagt zich ook af hoe er nieuwe paranootbomen ontstaan en waarom ze ongeschikt zijn voor plantages. Geleidelijk aan ontrafelt hij het mysterie.
Naast de notenleer zijn er nog enkele kleine verhaallijnen die de novelle tot aantrekkelijk leesvoer maken. De werkgelegenheid voor de families die de noten verzamelen is onzeker door bedreigingen van buitenaf en je komt te weten of Anton al dan niet zal smelten voor de knappe Nina.
Ik kon mij een scherp beeld vormen van Iyacu, waar Anton Smelt te gast is. Het dorpje vertoont veel gelijkenissen met dat van de Sarayaku in Ecuador dat ik lang geleden heb bezocht. De novelle heeft het verlangen aangewakkerd om terug te keren naar het Amazonewoud (noot aan mezelf: doen).
Jammer dat het verhaal zo kort is. Voor mij had het mogen uitgewerkt worden tot een volwaardige roman. Het enige minpuntje dat ik kan aanstippen is dus eigenlijk een compliment voor de auteur.

Noot: Dat het nodig is om de mensen te informeren over de paranoot werd mij ooit pijnlijk duidelijk tijdens het kijken naar 'De slimste mens ter wereld' op tv. Als ik me niet vergis was het Isolde Lasoen die een fotoronde over noten kreeg voorgeschoteld. Ze noemde de paranoot die in beeld kwam 'Amazonenoot'. Tot mijn verbijstering keurde Erik Van Looy dit antwoord niet goed. Er was geen protest in de studio en na de uitzending kwam er bij mijn weten ook geen reactie op deze blunder. Amazonenoot is toch gewoon een synoniem voor paranoot? Enfin, ik zal uitscheiden. Misschien heb ik nu te veel noten op mijn zang.