Lezersrecensie
Bezield en Doelgericht
Op zondag 14 mei van dit jaar doolde ik met mijn broer Thomas door Doel. Johan De Vriendt stelde er 'Heimweeën' voor, een boek dat gaat over het moeten loslaten van een plek waar je aan bent gehecht. De auteur heeft een bijzondere band en geschiedenis met het havendorp. We konden ons bijgevolg geen betere gids voorstellen om ons daar op sleeptouw te nemen. In de ontvolkte straten en op de dijk kregen we verhalen van verval en verlies te horen, waarin gelukkig ook sprankeltjes hoop en schoonheid doorschemerden.
Paradoxaal genoeg bruiste het spookdorp van het leven toen we er ronddwaalden: Motorrijders scheurden luidruchtig met hun machines voorbij de talrijk aanwezige wandelaars. De omgeving scheepte mij met gemengde gevoelens op. Ik voelde de tristesse van de teloorgang, maar op een onverklaarbare manier oefende de plek ook een zekere aantrekking op mij uit,
In de kerk van Doel las Johan De Vriendt fragmenten voor uit zijn boek. De melancholische accordeonmuziek van Hartwin Dhoore en een begeesterde Begijn Le Bleu maakten het plaatje compleet. Na de hoogmis van de heimwee trokken we naar De Doolen. In het trefpunt van Doel schafte ik het boek aan.
Ongeveer twee weken later begon ik 'Heimweeën' te lezen. Mijn hoge verwachtingen werden volledig ingelost. We leren de auteur kennen als iemand die met volle teugen durft leven tijdens de zoektocht naar schoonheid en zijn plaats op de wereld. Daarbij toont hij zich kwetsbaar, maar ook heel gedreven.
Ik heb bewondering voor kritische denkers: mensen die los van de massa zich bepaalde idealen eigen maken, die ze koesteren en vol vuur verdedigen. Ik heb de indruk dat er door de toenemende invloed van sociale media, traditionele media en reclame almaar minder mensen zijn die zoals Johan DeVriendt tegen de stroom in zwemmen.
Vol passie zet de auteur zijn visie op erfgoed, natuur en landbouw uiteen. Verbondenheid is hierbij het sleutelwoord. Het is een pleidooi voor samenwerking tussen verschillende belangenorganisaties en het bouwen van bruggen tussen verleden en heden, om de mensen terug dichter bij de natuur en hun afkomst te brengen. Deze opvattingen spiegelt Johan De Vriendt aan de situatie van het poldergebied rond Doel. Hij vertelt wat er in zijn ogen fout is gelopen en biedt tevens oplossingen aan. Daarnaast leren we ook zijn eigen levensverhaal kennen, dat sterk met Doel is verweven.
Uiteraard zal niet iedereen zich kunnen vinden in de visie van de auteur. Sommigen zullen het misschien afschrijven als goedgelovig of idealistisch, maar hoe dan ook zet het wel tot denken aan en wie weet kunnen de 562 gram papiervellen zelfs wat wegen op het beleid
Op vrijdag 9 juni sloeg ik in de late namiddag de laatste bladzijde van 'Heimweeën' om. Impulsief sprong ik op de fiets en begaf me naar een bestemming waar ik lang niet meer was geweest: de plek aan het Boudewijnkanaal waar ooit Café Den Overzet stond, op grondgebied van het pittoreske polderdorp Lissewege.
Tot mijn spijt heb ik het legendarische café nooit bezocht. Ik had er al veel over horen vertellen en op het moment dat ik er eindelijk zou langsgaan, bleek het al te zijn gesloopt. Sindsdien wandel ik af en toe in de onbeschermde natuurzone rondom het voormalige veerpont. Deze keer was het dus echter al een tijdje geleden.
Het gekletter van mijn fietswielen door de talrijke putten in de weg deed een zilverreiger opschrikken. Ik beschouwde het als een voorbode voor tal van andere moeras- en watervogels die ik aan de plassen een eindje verderop verwachtte te zien. Tot mijn grote verbazing belemmerden ter hoogte van de fundamenten van Café Den Overzet hoge hekkens evenwel mijn doortocht. Ik was blijkbaar op het tijdelijke bouwdok voor de Scheldetunnel in Antwerpen gestuit. Ik had het dok nochtans al eens via een andere weg bezocht, maar had me niet gerealiseerd hoe ver het werf zich uitstrekte.
De historie van Doel leunde plots akelig dicht tegen mijn eigen leefwereld aan. De achterhaven van Zeebrugge heeft hier naar schatting 1400 hectare poldergebied opgeslokt. De havenuitbreidingen zijn duidelijk nog geen afgesloten hoofdstukken, maar verhalen die nog iedere dag worden geschreven; Dit onderstreept nogmaals het belang van de strijd die Johan De Vriendt op het terrein en op papier voert.
Paradoxaal genoeg bruiste het spookdorp van het leven toen we er ronddwaalden: Motorrijders scheurden luidruchtig met hun machines voorbij de talrijk aanwezige wandelaars. De omgeving scheepte mij met gemengde gevoelens op. Ik voelde de tristesse van de teloorgang, maar op een onverklaarbare manier oefende de plek ook een zekere aantrekking op mij uit,
In de kerk van Doel las Johan De Vriendt fragmenten voor uit zijn boek. De melancholische accordeonmuziek van Hartwin Dhoore en een begeesterde Begijn Le Bleu maakten het plaatje compleet. Na de hoogmis van de heimwee trokken we naar De Doolen. In het trefpunt van Doel schafte ik het boek aan.
Ongeveer twee weken later begon ik 'Heimweeën' te lezen. Mijn hoge verwachtingen werden volledig ingelost. We leren de auteur kennen als iemand die met volle teugen durft leven tijdens de zoektocht naar schoonheid en zijn plaats op de wereld. Daarbij toont hij zich kwetsbaar, maar ook heel gedreven.
Ik heb bewondering voor kritische denkers: mensen die los van de massa zich bepaalde idealen eigen maken, die ze koesteren en vol vuur verdedigen. Ik heb de indruk dat er door de toenemende invloed van sociale media, traditionele media en reclame almaar minder mensen zijn die zoals Johan DeVriendt tegen de stroom in zwemmen.
Vol passie zet de auteur zijn visie op erfgoed, natuur en landbouw uiteen. Verbondenheid is hierbij het sleutelwoord. Het is een pleidooi voor samenwerking tussen verschillende belangenorganisaties en het bouwen van bruggen tussen verleden en heden, om de mensen terug dichter bij de natuur en hun afkomst te brengen. Deze opvattingen spiegelt Johan De Vriendt aan de situatie van het poldergebied rond Doel. Hij vertelt wat er in zijn ogen fout is gelopen en biedt tevens oplossingen aan. Daarnaast leren we ook zijn eigen levensverhaal kennen, dat sterk met Doel is verweven.
Uiteraard zal niet iedereen zich kunnen vinden in de visie van de auteur. Sommigen zullen het misschien afschrijven als goedgelovig of idealistisch, maar hoe dan ook zet het wel tot denken aan en wie weet kunnen de 562 gram papiervellen zelfs wat wegen op het beleid
Op vrijdag 9 juni sloeg ik in de late namiddag de laatste bladzijde van 'Heimweeën' om. Impulsief sprong ik op de fiets en begaf me naar een bestemming waar ik lang niet meer was geweest: de plek aan het Boudewijnkanaal waar ooit Café Den Overzet stond, op grondgebied van het pittoreske polderdorp Lissewege.
Tot mijn spijt heb ik het legendarische café nooit bezocht. Ik had er al veel over horen vertellen en op het moment dat ik er eindelijk zou langsgaan, bleek het al te zijn gesloopt. Sindsdien wandel ik af en toe in de onbeschermde natuurzone rondom het voormalige veerpont. Deze keer was het dus echter al een tijdje geleden.
Het gekletter van mijn fietswielen door de talrijke putten in de weg deed een zilverreiger opschrikken. Ik beschouwde het als een voorbode voor tal van andere moeras- en watervogels die ik aan de plassen een eindje verderop verwachtte te zien. Tot mijn grote verbazing belemmerden ter hoogte van de fundamenten van Café Den Overzet hoge hekkens evenwel mijn doortocht. Ik was blijkbaar op het tijdelijke bouwdok voor de Scheldetunnel in Antwerpen gestuit. Ik had het dok nochtans al eens via een andere weg bezocht, maar had me niet gerealiseerd hoe ver het werf zich uitstrekte.
De historie van Doel leunde plots akelig dicht tegen mijn eigen leefwereld aan. De achterhaven van Zeebrugge heeft hier naar schatting 1400 hectare poldergebied opgeslokt. De havenuitbreidingen zijn duidelijk nog geen afgesloten hoofdstukken, maar verhalen die nog iedere dag worden geschreven; Dit onderstreept nogmaals het belang van de strijd die Johan De Vriendt op het terrein en op papier voert.
1
6
Reageer op deze recensie
