Gelukkigste meisje?

Jessica Knoll groeide op in de voorsteden van Philadelphia en verhuisde naar New York in de hoop fulltime schrijfster te kunnen worden. Ze werkt als redacteur bij Cosmopolitan en SELF.
Ze woont samen met haar echtgenoot in New York City.

De cover vind ik niet boeiend. Een donkere roos. Het gelukkigste meisje zal waarschijnlijk niet de gelukkigste meisje ter wereld zijn.
De achterflap laat aan mij zien dat het een goed boek moet zijn en dat me heel wat te verwachten staat.

Het boek begint over Ani Fanelli die samen met haar verloofde Luke bezig is met de cadeautjeslijst voor hun huwelijk dat over vijf maanden is.
Luke heeft een goede baan en er staat een overplaatsing voor Londen te wachten wat ook nog een aanzienlijke verhoging geeft boven zijn Royale bonus.
Ani is redacteur bij The Women’s Magazine en schrijft vooral over seksonderwerpen.

De hoofdstukken wisselen elkaar af in het heden en verleden.

Ani heet eigenlijk Tifani. Dat heeft ze veranderd toen ze ouder werd. Het verleden speelt zich af in de tijd dat Tifani 14 jaar is.
Ze was in een zomervakantie samen met een vriendin gaan experimenteren met wiet. Tifani kreeg hier de schuld van en is van de katholieke school St. Theresa’s naar The Bradley School gegaan.
Daar ging de wereld voor haar open. De verschillen van de stoere groepen en de buitenbeentjes en waar je bij wilt horen. Tifani wilde maar al te graag bij de stoere groep horen. Hierdoor gebeurt er ontzettend veel waaronder een groepsverkrachting. Tifani worstelt enorm met wat wel kan en wat niet. Wat het juiste is en wat niet. Hier blijft het niet bij en uiteindelijk gebeurt er iets verschrikkelijks waarvan ze ook nog van beschuldigd wordt.

Als we in het heden zijn gaat het erover dat Ani mee gaat doen met de documentaire over die tijd op de Bradley en over de voorbereidingen van haar huwelijk.

Mijn mening over het boek is niet zo positief. De hoofdstukken waren lang en langdradig geschreven. Ik kon moeilijk in het verhaal blijven en moest het af en toe een stukje teruglezen. De spanning wat ik van het boek had verwacht was zeer ver te zoeken. Ik geloof dat er maar een paar hoofdstukken wat spanning had. Verder leek het op een tragische roman.
Door dit kon ik absoluut niet in de personages inleven en kreeg zelfs geen beeld van de personages.