Alles geëxpliciteerd

Een veelbelovend begin waarin Griekse tragedies afwisselen met commedia dell’arte en joodse wijsheden. Een diep boek dus. Vele lagen. Maar waarom moet er zoveel worden uitgelegd? Dat de vriendin van de hoofdpersoon Clio heet, zet mij aan het denken: “Clio, wie was dat ook weer?” Ah ja... de muze vam de geschiedenis. Gelukkig is de auteur - of is het de hoofdpersoon niet te beroerd dit nog even aan de lezer uit te leggen. Alles wordt geëxpliciteerd. Noodzakelijk in een wetenschappelijke tekst, maar onaantrekkelijk in een ideeënroman zoals Grand Hotel Europa er een is, of pretendeert te zijn. Opgelegd pandoer af en toe. De steeds weer terugkerende confrontaties met het toerisme, en dus met de zelfontkenning worden langzaamaan vermoeiende exercities, al is de uitleg over de voors en tegens van massatoerisme voor een klein stadje instructief.
Maar de auteur - of is het toch de protagonist -Ilja Leonard Pfeijffer verft rode rozen rood. De Dan Brownelementen, de Zauberberg, de pastiche en de belezenheid worden iedere keer expliciet benadrukt. Om dan in hoofdstuk 12 over te gaan in een wel erg expliciet hoofdstuk.

Is Ilja Leonard Pfeijffer bang dat we iets missen, of lacht hij mij nu uit omdat ik de ironie van die uitleg gemist heb? Het zal wel en ik hoop het laatste, want dan heb ik de genialiteit gemist.

En inhoudelijk: de these dat Europa geen toekomst heeft, maar zijn identiteit zuiver in het verleden heeft liggen, en dit opzettelijk cultiveert is aan het begin van de 21e eeuw met een Chinese wederopstanding nauwelijks een ete opener te vinden.