Meer non-fictie dan fictie

Met dit boek ga je een regelrechte uitdaging aan : je dompelt je onder in een tijdperk en een manier van leven die nu behoorlijk veraf lijkt, maar als je alles beschouwt niet meer dan een eeuw achter ons ligt.
Via de briefwisseling van Gabrielle Deman met haar verloofde die op missie is in Kongo, leer je het land, de houding van de bezetter/kolonisten en de manier van leven in dit onmetelijke land kennen.
Gebaseerd op documenten uit het museum voor Midden-Afrika, leer je deze koppige dame kennen, een fotografe die alles op alles zet om in Afrika te raken. Ja, zelfs een vrij liefdeloos huwelijk heeft ze ervoor over.
Het eerste deel van het boek is erg lang en lastig soms om te doorploegen. Het is vaak doorspekt met Frans, de taal van de Brusselse elite, uit die tijd. Omdat je alleen de brieven van Albert Sillye te lezen krijgt en het raden hebt naar de antwoorden, is dit deel niet zo onderhoudend als het zou geweest zijn als je beide kanten had gehoord.
De periode van drie jaar is ook immens lang om te overbruggen en van een echte vrijage is nauwelijks sprake, enkel van wachten op...
Het tweede deel wordt dan weer boeiender. Je leert Gabrielle beter kennen als fotografe en onderzoekster en in haar omgang met de mensen voor wie ze verantwoordelijk is. Over de relatie tussen het echtpaar wordt met zeer weinig woorden gerept wat het idee geeft dat ze praktisch onbestaande is.
Dit boek lees je omdat je tijd wil nemen om iets te lezen over deze historische figuur, over het ontstaan van het museum in Tervuren, over de periode waarin België goedschiks of kwaadschiks deze kolonie beheerde.
Meer dan boeiend is dit boek dus interessant en eerder non-fictie dan fictie.