Parel van een boek

“Maar een hond op school was niet normaal, en normaal zijn was voor de meeste mensen zo’n beetje het belangrijkste ter wereld. Het bepaalde de norm, daar komt het woord waarschijnlijk ook vandaan.”

“Zij deden alles zoals het hoorde, zij hielden zich aan de regels. Het feit dat je in het leven je eigen regels kon bepalen, bestond in hun belevingswereld niet. Mijn vader en moeder hadden altijd begrepen dat ik mijn leven op mijn manier moest leiden, en dat vonden ze prima, zolang het maar tussen de lijntjes bleef. Dat juist die lijntjes een beperking vormden, zagen ze niet.”

Wat een parel van een verhaal was dit! Zondagskind is een coming of age waarin Judith Visser terugblikt op haar eigen jeugd. Het verhaal is zo pakkend, voornamelijk omdat je weet dat ze pas op latere leeftijd ontdekt heeft dat ze het syndroom van Asperger heeft.
Via het hoofdpersonage Jasmijn beleef je haar wereld van binnenuit. Haar gevoelens, angsten, verwarring en kleine overwinningen worden zó puur beschreven, dat je ze als lezer bijna lijfelijk meevoelt. Je krijgt een unieke kijk in het hoofd van iemand met autisme waardoor het ontroerend en intens is, er kwam bij mij zelfs een traantje bij kijken…

Heel het verhaal door zat ik te hopen dat mensen haar maar zouden begrijpen waarom ze is zoals ze is, maar evengoed kon ik de onmacht van anderen zoals bv. haar leerkrachten begrijpen want hoe kan je weten wat een kind nodig heeft als zij dat zelf niet onder woorden kan brengen?

Het zet je aan tot denken, om niet te oordelen over anderen maar ook als leerkracht hoop ik dat we toch veel verder staan dan de jaren ’80 en ’90 op dit vlak.