Een zoektocht naar de realiteit van het bestaan

Joost Vandecasteele beschrijft met Jungle een zoektocht naar de realiteit van het bestaan, vanuit het
oogpunt van een werkloze schrijver. Een schrijver die niet alleen financieel, maar ook mentaal zijn
hoofd boven water moet zien te houden. Tijdens de noodgedwongen omzwervingen die de schrijver
maakt om toch een inkomen bij elkaar te sprokkelen, komt hij in aanraking met een realiteit onder
de oppervlakte van zijn vermeende realiteit. Want wat is de waarheid van de realiteit nog in de tijd
waarin we nu leven? Een tijd waarin het internet steeds meer de spil lijkt te gaan vormen als het gaat
om zingeving en waarheidsvinding.

“Het internet is 1 immense spijsvertering. Wij proppen het vol en hij schijt zijn stront op ons tot onze werkelijkheid een geïnfecteerde patiënt is die het niet meer lang zal maken.”

De schrijver lijkt door al zijn ervaringen ‘on the road’ steeds meer los te raken van de werkelijkheid zoals hij altijd dacht dat deze was. Joost Vandecasteele weet je op haast nonchalante wijze mee te nemen op deze bizarre trip, waarbij je geleidelijk aan steeds verder meegetrokken wordt in zijn surrealistische gedachtenwereld. Als lezer moet je uiterst beducht zijn om het spoor niet te verliezen. Wat ik daar eigenlijk mee wil zeggen, is dat je niet hoeft te twijfelen aan je cognitieve vermogens als je het spoor bijster raakt, want dit gaat geheid gebeuren met Jungle. Joost Vandecasteele raast door tijdens deze queeste van de hoofdpersoon en huppelt daarbij frivool tussen fictie en werkelijkheid, tot een punt waarop je als lezer niet goed meer in kunt schatten wat nu uiteindelijk de boodschap is en waar de hoofdpersoon zelf eindigt (fictie/werkelijkheid?). Het is in ieder geval een zoektocht en is er niet een gezegde dat stelt dat de reis belangrijker is dan de bestemming? Met een apart gevoel voor humor, opmerkelijke gedachtenkronkels en briljante overpeinzingen weet de auteur een nieuwe, toch wat zwartgallige kijk te werpen op de maatschappij waarin we nu leven. Een maatschappij waarin we steeds meer slaaf lijken te worden van een werkelijkheid zoals hij ons wordt voorgespiegeld, in plaats van hoe we hem zelf ervaren.

“Omdat wij steeds meer opgroeien zonder een blik op de sterren ’s nachts worden we steeds minder geconfronteerd met ons eigen nietige bestaan in deze immense kosmos.”

Kijkend naar de foto van de auteur op de achterkant en de hoofdpersoon zoals hij neergezet wordt in
het boek, stel ik me zo voor dat er veel raakvlakken bestaan tussen de schepper en het onderwerp en
vermoed ik autobiografische elementen bij bepaalde passages:

“Het enige wat mij vreemd genoeg nog raken kan, is als er gelach weerklinkt wanneer ik voorbij loop. Een clou zijn en de grap niet weten, krijgt me nog wel aan het wankelen.”

Het is een herkenbaar moment, enkel voorbehouden aan degenen die niet bovenaan de sociale ladder staan. Een opmerkelijke roman die vraagt om onverdeelde aandacht.

“Als een rabiate atheïst bezocht door god ben ik nu compleet in de war en fundamenteel bang, zo bang voor mijn eigen onwetendheid.”

Joost Vandecasteele heeft een prikkelende schrijfstijl met bij vlagen scherpe observaties. Jungle vraagt om aandacht van de lezer. Het is geen roman die je even tussendoor leest. Tenzij je het boek na 50 pagina’s weg wilt leggen omdat je de ‘clou’ kwijt bent. Toch verdient Jungle de inspanning, want ondanks dat je als lezer het spoor bij tijd en wijle kwijt zult raken (althans, dat was het geval voor ondergetekende), geeft de openhartige, overpeinzende stijl van Joost Vandecasteele veel stof tot nadenken over de (waan)zin van onze rol in deze wereld.