Thomas Olde Heuvelt is terug, zonder weggeweest te zijn

Als Emma Reich en Luca Wolf op een koude, mistige ochtend naar school fietsen, komen ze langs een bollenveld waar een achttiende-eeuws zeilschip op zijn kant ligt. Nieuwsgierig naar dit vreemde verschijnsel (waar komt dat schip ineens vandaan?) gaan ze op nader onderzoek uit. Emma klimt via het dek door een openstaand luik naar binnen. En komt niet meer terug. Iets weerhoudt Luca ervan om achter haar aan te gaan. Al snel zijn er 11 mensen verdwenen. Een geheime tak van de AIVD probeert de (oorzaak van de) verdwijningen in de doofpot te stoppen. Maar de verdwijningen blijken nog maar het begin te zijn van iets veel onheilspellenders.

In 2016 brak Thomas Olde Heuvelt internationaal door met het huiveringwekkende HEX. Briljant geschreven, origineel en bloedstollend. Daarna volgde Echo. Een prima thriller, maar een compleet andere (vertel)stijl. Echo was bij vlagen langdradig en dus moeizamer om door te komen. Maar met Orakel is Olde Heuvelt weer helemaal terug, zonder weggeweest te zijn. Orakel kruipt weer geniepig onderhuids, zoals HEX dat ook deed. De opbouw zit vernuftig in elkaar en dit maakt dat het verhaal erg vlot leest. De premisse - een achttiende-eeuws zeilschip dat zomaar op een volstrekt onlogische plaats verschijnt – spreekt enorm tot de verbeelding en de schrijver weet je weer op subtiele wijze mee te slepen in de waanzin die erop volgt.

De kracht van Thomas Olde Heuvelt ligt in zijn vermogen om zich te nestelen in dat deel van je brein waar ook al je (onbewuste) angsten uit je kindertijd opgesloten zitten. Hij misleidt (verleidt?) je met herkenbare alledaagsheid. En hij lokt je mee naar de schaduwkant van het (voor jou) bekende. Zoals plaatsen waar je misschien weleens geweest bent. Hij beschrijft de wereld zoals wij die kennen, maar ook wat zich (volgens hem) onder de oppervlakte van die wereld bevindt. Hij speelt slim met het onbehagen. Hij maakt hierbij gebruik van scherpe observaties, waarbij niets menselijks hem vreemd is:
‘Drie is een magisch getal, dacht hij. Mensen kloppen automatisch drie keer op deuren, maar weten niet wat ze daarmee wekken aan de andere kant.’

Na het verschijnen van HEX werd Thomas Olde Heuvelt al veelvuldig met Stephen King vergeleken. Een vergelijking met de grootmeester van de horror (dat mogen we toch wel zo stellen?) is natuurlijk een prachtig compliment. Maar Thomas staat inmiddels hard op de deur te kloppen om de grootmeester naar de kroon te steken. Wie weet dat ooit bij het verschijnen van de nieuwste Stephen King de volgende woorden opgetekend zullen worden:

‘De nieuwe Thomas Olde Heuvelt komt gewoon uit Bangor, Maine’.

Kortom: Orakel is een absolute aanrader!