recensie Jongensuur door Chris Delhez

Het 89 pagina’s lange boek jongensuur, geschreven door Andreas Burnier, gaat over een joods meisje, Simone Baling. Ze is 9 jaar. Het boek speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, dus ze moet onderduiken, gescheiden van haar ouders. In het boek worden vijf onderduikadressen beschreven: Lichtstad 1941, Muurstad 1942, Veendorp 1943, Zanddorp 1944, Lichtstad 1945
Het zijn eigenlijk allemaal verschillende verhalen, want de overgang van het ene onderduikadres naar het andere wordt niet beschreven. In elk hoofdstuk wordt beschreven waar ze verblijft en wat ze er allemaal beleeft. Net als de schrijver van het boek voelt Simone zich niet lekker in haar vel met haar meisjeslichaam. Ze probeert op verschillende manieren te laten zien dat ze zich een jongen voelt. Dat doet ze door bijvoorbeeld lichamelijke activiteiten, zoals: voetballen, vechten, de omgang met haar vriendinnetje Gerrie. Door fantasie, zoals de jonge, gevangen Prins Sancho, hij is haar droomprins, vriend en afspiegeling van haarzelf. Maar ook door pogingen tot kameraadschap en door magische gedachten, zoals seksuele transformatie.
Ik vind het een zeer interessant boek omdat het thema oorlog is. Ik vind het bizar wat voor verhalen er altijd weer uitkomen over de oorlog. Zeker in dit boek over een klein kind. Ik vind het mooi om te zien hoe ze bezig is om zichzelf te ontwikkelen, omdat ik en de mensen om mij heen ook in een fase zitten waar je jezelf gaat ontdekken. Ik vind het bizar dat ze daar op haar 9e zo volwassen al mee bezig kon zijn. Ik was verbaasd over haar fantasieën waar ik stiekem ook wel jaloers op ben. Een min punt is dat ik het soms niet zo goed kon volgen. Ik ben al niet de beste lezer dus heb wel vaker dat ik het niet perfect volg, maar soms trok het me niet zo in het boek. Ik raad het boek absoluut aan als je houdt van spannende oorlogsverhalen en je tussen de 15 en 18 bent.