Een must-read in de Nederlandse fantasy

In eigen beheer een boek uitgeven dat ook nog eens uitsteekt boven het maaiveld? Sophia Drenth bewijst dat het kan. Haar boek Verlossing, het tweede deel van de serie Bloedwetten, is professioneel, oorspronkelijk en ook nog gewoon spannend. Een must-read voor wie wil weten wat Nederland te bieden heeft aan goede fantasy.

Raadsheer Roan Storm, de man die de vampierachtige Ath’Vacii haat tot in het diepst van zijn hart, werd in het eerste deel van Bloedwetten tegen zijn wil tot een van hen gemaakt. De man die net de Bloedwet had geinitieerd, een wet die de doodstraf zet op het stelen van bloed, doet wat geen van de Ath’Vacii nog heeft gekund. Hij houdt zichzelf in leven met zijn eigen bloed.

In deel twee wacht hem een nieuwe strijd. Ath’Vacii zijn intussen salonfähig geworden. Maar dan verspeidt zich pulver in de stad, gedroogd bloed van ‘gemaakten’, dat mensen de kracht van een Ath’Vacii laat voelen. Onbedoelde bijwerking: ongecontroleerde, dierlijke, bloedlust. En dan is er nog Storms onmogelijke liefde voor de mooie Maia, die een verstandshuwelijk aangaat met de arrogante Victoire.

Drenth bewees in het eerste deel van Bloedwetten al dat ze wat kan. Dat boek was origineel en fris, zat vol met krachtige en gelaagde karakters en had een sterke thematiek. Haar bijdrage aan de Halloween Horrorbundel van vorig jaar liet bovendien zien dat ze stilistisch gegroeid was. De vraag is natuurlijk wel: houdt ze dat vast in een tweede roman – in eigen beheer?

Het antwoord is ronduit ‘ja’. Verlossing is beter dan Vonnis. Het heeft meer vaart, de karakters komen dichterbij, haar proza is bloemrijker en ronder, en tegen het einde van het verhaal, is het ronduit meeslepend. De politieke verwikkelingen, die deel één soms wat traag maakten, hebben hier een stapje terug gedaan ten faveure van Storms love interest en strijd tegen het beest in zichzelf.

Toch is ze er nog niet helemaal. Verlossing komt wat traag op gang. Drenth besteedt veel aandacht aan het neerzetten van de achtergrond van haar verhaal, maar de richting ervan blijft lang onbestemd. Je voelt wel dat dat pulver wel eens een probleem zou kunnen worden, maar Drenth aarzelt om het werkelijk op te pakken.

Als ze dan eindelijk los gaat, gaat het wel heel snel. Van een hint naar een probleem, stuiteren we naar meer narigheid en razen door naar nog veel meer ellende. In het boek gaat er weliswaar geruime tijd overheen, maar zo voelt het niet voor de lezer. Dezelfde schokkerige opbouw zie je bij de karakters die grote innerlijke veranderingen doormaken: Storm zelf, zijn scharrel Verena Vrijgeboren, de gemaakte Ravan of Storms geliefde Maïa. Ze hebben vaak maar één duwtje nodig om een 180 graden draai te maken.

Ook heeft Drenth de neiging een beetje over de top te gaan als het gaat om het beschrijven van gruwelijkheden. Met voelbaar genoegen beschrijft ze hoe lijken aan stukken worden gerukt of lichamen zich beginnen op te stapelen. Op zich is daar niks mis mee, maar soms is less more.

Ten slotte is het verhaal niet overal helemaal in balans. Draadjes die in het begin van groot belang leken, blijken achteraf nauwelijks een functie te hebben gehad. Andere karakters worden schielijk afgevoerd van het podium als ze niet meer nodig zijn. Het maakt het totaal hier en daar wat onevenwichtig. Een probleem dat met stevige, inhoudelijke redactie misschien was ondervangen.

Dat neemt allemaal niet weg dat Verlossing gewoon een fijn boek is om te lezen. Drenth overtuigt opnieuw met haar wereld, haar thematiek, de liefdevolle aandacht voor detail en een prachtige stijl. Vier sterren? Nog nét niet. Maar één ding is zeker: in de Nederlandse fantasy is Drenth er eentje om in de gaten te houden.