Boos maar belangrijk boek

Voor de LEWA challenge besloot ik me te wagen aan dit boek. Ik had er al zoveel verschillende verhalen over gehoord en wilde nu wel eens weten wat ik ervan vond.
Over de inhoud kunnen we kort zijn, het gaat over een Turks meisje dat zich ontworstelt aan haar strenge Islamitische opvoeding en omgeving.
Voor mij was het vooral een emotioneel en boos boek. Lale is duidelijk nog jong en enthousiast. Dat maakt het boek eclectisch van stijl: soms ontzettend grofgebekt en later wollig met archaisch taalgebruik. Ze lijkt te willen laten zien dat ze niet is zoals het gemiddelde Turkse meisje, dat ze intelligent is en zich dingen afvraagt. Je leest hoe alleen ze zich voelt binnen haar gemeenschap. Ze heeft een vrij gekleurd positief beeld van de Nederlandse samenleving en ze schetst ook een vrij ongenuanceerd beeld van de Turkse moslimgemeenschap in Nederland, voor zover ik dat kan beoordelen.Dat is logisch, het is haar persoonlijke verhaal en het kan niet anders dan haar persoonlijke visie zijn.
Dat is volgens mij ook waar vaak de kritiek over gaat: het boek is teveel en te ongenuanceerd.
Voor mij had het boek wel wat korter gemogen. Ik vind dat Gül onnodig dingen herhaalt in steeds andere bewoordingen. Aan de andere kant kun je op deze manier wel mee in haar emoties. Ze is heel boos en nog jong en dat lees je terug in haar manier van schrijven. Daar heb ik proberen doorheen te kijken. De anekdotes zijn haar sterke kant en die maakten dat ik toch geboeid bleef doorlezen.
Ik ben achteraf blij dat ik dit boek gelezen heb. Het heeft me een kijkje gegeven in haar wereld en begrip gegeven voor haar standpunten. Een belangrijk boek!