Slow reading over de prachtige Engelse kust maar met weinig diepgang

Dit boek kabbelt rustig voort, in het begin gebeurt er veel, maar daarna komen de wandel hoofdstukken die allemaal op elkaar lijken. Ik vond het leuk om op Google te zoeken naar de plaatsnamen, om zo een beeld te krijgen bij hun wandeltocht.

Ik heb al meer wandelboeken gelezen, dus ik had verwacht dat ik dit boek heel mooi zou vinden. Maar ik miste echt de diepgang. Het is moeilijk om je verbonden te voelen met Raynor en Moth, omdat het wat onpersoonlijk blijft. Raynor schrijft wel veel over het dakloos zijn en Moth zijn ziekte, maar weinig over de jaren ervoor en het gaat nauwelijks over hun kinderen en familie. Het helpt ook niet dat, precies in de week dat ik dit boek las, het nieuws naar buiten kwam dat misschien toch niet het hele verhaal waargebeurd is.

Op de kaft stond dat het boek als poëtisch wordt omschreven door Trouw, maar die mening deel ik niet. Haar stijl is beschrijvend, maar ik werd er geen elke keer echt door geraakt, of aan het denken gezet.

Ik ga wel de film kijken, wie weet raakt deze mij meer.