Schildpadden tot in het oneindige

Nog steeds niet in staat om een ander boek op te pakken! Dat betekent dat John Green me weer geraakt heeft.
Natuurlijk waren mijn verwachtingen na de verschillende vooraankondigingen voor zijn nieuwste boek hooggespannen, maar ik wilde er ook weer niet aan toegeven. Green had een eerlijke kans verdiend. Ik zou openstaan voor een nieuw boek van hem.
Het kaft met de oranje opwaardse spiraal (zo zag ik hem) en het slordige lettertype met een vreemde titel spraken me totaal niet aan.
Ik had al veel boeken van hem gelezen en ik hou van alle nerdige types met hun onaangepaste gedrag die in zijn boeken spelen maar dit boek leek de kroon te spannen in vreemdheid en onaangepast gedrag van de hoofdpersoon.
Toen ik het boek opensloeg en de eerste pagina's las, werd mijn gevoel alleen maar bevestigd. Sommige zinnen moest ik zelfs een aantal keren herlezen. Tot ik na een paar pagina's Aza begon te begrijpen en in haar hoofd kon kijken, haar gedachtes tijdens gesprekken met haar therapeut, haar vriendin, moeder en later ook met haar vriendje kon volgen en steeds meer van haar ging houden.
Als je door die eerste pagina's heen kunt lezen en je Aza de kans geeft om haar verhaal te vertellen, word je meegezogen in een prachtig, teder verhaal. Een verhaal waarin echte mensen leven, waarin niets mooier gemaakt wordt dan het is en waar toch in alles de kwetsbaarheid en de tederheid doorschemert.
Meer wil ik eigenlijk niet over dit prachtig verhaal verklappen. Het zou jammer zijn. Dit boek is een ervaring wat mij betreft.
"Schildpadden tot in het oneindige " is al uitgeleend aan mijn zus en ik ben blij dat ze het meteen aanpakte, nadat ik haar vertelde wat ik net gelezen had.
Als jongeren open kunnen staan voor dit soort boeken, voor deze verhalen, zou de wereld veranderen in een nog mooiere wereld waarin wederzijds respect en begrip een vanzelfsprekendheid is. Het maakt dan niet meer uit waar we allemaal last van hebben want iedereen krijgt dan de ruimte om te zijn wie die is.
Zonder dat ik nu op de preekstoel wil gaan zitten, hoop ik dat "Schildpadden tot in het oneindige " net zo 'platgelezen' zal worden als "Weeffout in onze sterren".
Dus wil ik graag eindigen met: ' Ga dit boek lekker lezen. Laat je meeslepen en geniet ervan.' Je zult er geen spijt van krijgen, beloofd!