Lezersrecensie
Onze verslaggever in de leegte
Het eerste wat me aantrok aan het boek was de cover. Het weerspiegelt het leven van de auteur, alleen met zijn sigaret in zijn mond met de zwarte gedachten om zich heen.
De eerste 30 pagina's wist ik echt niet wat ik nu eigenlijk aan het lezen was. Zelf mijn dagboek zaliger was toen op dat moment misschien wel interessanter. Blij dat ik dan toch doorgebeten heb want vanaf pagina 38 begon ik terug de schrijfstijl van Dimitri Verhulst te herkennen. Mijn eerste gedacht was, die eerste bladzijden heeft hij geschreven in een dronken of in een stoned mood.
pag 35 - Je moet rustiger worden. Je bent gehaast. Er zit teveel daver, te veel onrust in je lijf. Zo kan je niet schrijven.
Dat was het dus, die daver, die onrust dat de auteur doorgaat, zijn leven lang.
pag 38 - Eenzaamheid is de prijs die men betaalt voor openhartigheid, dit heb ik al langer begrepen en ondervonden. Maar de waarde van de mensen de je overhoudt is groter.
Ik werd geboeid door de woordspelingen van de auteur en werd in zijn verhaal gezogen en heb het boek in één ruk uitgelezen.
Dan kwam er een passage waar ik mij vragen bij stelde.
pag 58 - Mijn aanwezigheid op de Boekenbeurs van Parijs was uiteraard volkomen zinloos, behalve dan misschien dat ik mezelf gedurende een fractie van een seconde wijs kon maken een internationale auteur van betekenis te zijn, en de lezing die ik er op de Nederlandse ambassade gaf veroorzaakte vanzelfsprekend geen enkele golfslag.
Ik had altijd gehoord dat Dimitri Verhulst zich een beetje een Aspe voelt en de Boekenbeurs van Antwerpen wil vermijden. Ik begrijp niet goed waarom, velen staan te popelen om deze auteur eens te ontmoeten ondanks zijn zwartgallige gedachten, eenzaamheid en miserabel leven dat hij geleefd heeft. Waarom niet eens daar een lezing geven en zijn boeken laten signeren. Want dat doet mij dan weer verwijzen naar zijn nawoord, daar spreekt hij dat aan wie hij in zijn vorige boeken het boek voordraagt , zij hem al klakkeloos hebben laten vallen. Dat hij zijn boeken eens voordraagt aan zijn fans, aan zijn lezers, die zullen er altijd voor hem zijn. En hopelijk ook zijn Tutut.
Al bij al heb ik toch nog een tijdje wakker gelegen want het verhaal bleef hangen en spoken in mijn gedachten.
De eerste 30 pagina's wist ik echt niet wat ik nu eigenlijk aan het lezen was. Zelf mijn dagboek zaliger was toen op dat moment misschien wel interessanter. Blij dat ik dan toch doorgebeten heb want vanaf pagina 38 begon ik terug de schrijfstijl van Dimitri Verhulst te herkennen. Mijn eerste gedacht was, die eerste bladzijden heeft hij geschreven in een dronken of in een stoned mood.
pag 35 - Je moet rustiger worden. Je bent gehaast. Er zit teveel daver, te veel onrust in je lijf. Zo kan je niet schrijven.
Dat was het dus, die daver, die onrust dat de auteur doorgaat, zijn leven lang.
pag 38 - Eenzaamheid is de prijs die men betaalt voor openhartigheid, dit heb ik al langer begrepen en ondervonden. Maar de waarde van de mensen de je overhoudt is groter.
Ik werd geboeid door de woordspelingen van de auteur en werd in zijn verhaal gezogen en heb het boek in één ruk uitgelezen.
Dan kwam er een passage waar ik mij vragen bij stelde.
pag 58 - Mijn aanwezigheid op de Boekenbeurs van Parijs was uiteraard volkomen zinloos, behalve dan misschien dat ik mezelf gedurende een fractie van een seconde wijs kon maken een internationale auteur van betekenis te zijn, en de lezing die ik er op de Nederlandse ambassade gaf veroorzaakte vanzelfsprekend geen enkele golfslag.
Ik had altijd gehoord dat Dimitri Verhulst zich een beetje een Aspe voelt en de Boekenbeurs van Antwerpen wil vermijden. Ik begrijp niet goed waarom, velen staan te popelen om deze auteur eens te ontmoeten ondanks zijn zwartgallige gedachten, eenzaamheid en miserabel leven dat hij geleefd heeft. Waarom niet eens daar een lezing geven en zijn boeken laten signeren. Want dat doet mij dan weer verwijzen naar zijn nawoord, daar spreekt hij dat aan wie hij in zijn vorige boeken het boek voordraagt , zij hem al klakkeloos hebben laten vallen. Dat hij zijn boeken eens voordraagt aan zijn fans, aan zijn lezers, die zullen er altijd voor hem zijn. En hopelijk ook zijn Tutut.
Al bij al heb ik toch nog een tijdje wakker gelegen want het verhaal bleef hangen en spoken in mijn gedachten.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Cottenier Ina
Gesponsord
Wanneer een bekende influencer wordt ontvoerd is het aan herstellend criminoloog Jackie Laurijssen de taak om haar veilig terug te halen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
