Een verhaal van eenzaamheid en hoop

In Stockholm leven drie buren – Elisabeth, Elias en Otto – ieder gevangen in hun eigen eenzaamheid. Een toevallige ontmoeting brengt hen samen, waarna boeken, gesprekken en kunst een brug vormen tussen hun stiltes. In de schemer, waar de merel zingt, groeit aarzelend vertrouwen en hoop.

In de schemer fluit de merel is een ingetogen en poëtische roman die de lezer meeneemt in de stille momenten van het leven. De schrijver weet met sobere, zorgvuldig gekozen woorden een sfeer van melancholie en verstilling op te roepen. Alledaagse gebeurtenissen krijgen een bijna meditatieve lading, waardoor je als lezer gedwongen wordt om stil te staan bij de schoonheid en kwetsbaarheid van het gewone.

Het boek is een literaire poëtische roman en is geen snel verhaal vol spanning.

Het is een boek dat je niet in één ruk uitleest, maar langzaam moet laten bezinken en misschien tweemaal moet lezen.

Het einde vond ik niet echt een einde, voor mij was het verhaal nog niet af. Zeker in het personage Paul.

Het verhaal krijgt een 3 1/2 ***terwijl ik toch twijfel. Misschien na het herlezen ga ik verhaal meer waarderen.