Achter de donkere wouden

Achter de wouden is een aangrijpende roman waarin Aleksandr Skorobogatov pijn, verlies en herinnering met elkaar verweeft op een manier die je niet snel vergeet. Het verhaal ademt voortdurend schuldgevoel en schaamte, emoties die als een sluier over de personages hangen en hen blijven achtervolgen. Toch zoekt het boek — soms aarzelend, soms pijnlijk eerlijk — ook naar vergeving, niet alleen tussen mensen, maar vooral naar de mogelijkheid om zichzelf ooit weer te kunnen omarmen.

Het einde voelt op het eerste gezicht vreemd, bijna onwerkelijk: een sprookje over een vuurleeuw dat de hoofdpersoon ooit aan zijn vijfjarige kind vertelde. Maar juist die onverwachte wending geeft het boek zijn diepste emotionele lading. Het sprookje vormt een zachte, bijna magische afsluiting van een zwaar rouwproces. Door terug te grijpen op dat verhaal ontstaat er een warme, troostrijke herinnering aan zijn overleden zoon — als een laatste poging om betekenis te vinden in het onbegrijpelijke en een manier om toch iets moois vast te houden, midden in de pijn.

Aleksandr Skorobogatov levert daarmee een roman af die vreemd en rauw is, maar tegelijk intiem en ontroerend. Een verhaal dat blijft nazinderen en waarbij ik bewondering heb voor de auteur om dit verhaal na 20 jaar met ons te delen. Na 50 pagina's was ik al zo geraakt door dit verhaal door de openheid van de auteur.