Rauw en rouw

Verhaallijn is uniek, strak en pakkend. Het boek klopt van begin tot einde, dat maakt het zo goed.
De coronacrisis begint voor Ileana met drama. Waarna er een zoektocht ontstaat naar een manier om de tijd door te komen. Dit resulteert uiteindelijk in een zoektocht in haarzelf hoe ze als schilderes wil zijn.
Daarnaast is het rauw en rouw wat de boventoon voert in het boek. Beide vragen om aandacht en het knappe is, vind ik, dat ze dit beschrijft zonder telkens tot de kern door te dringen. Het hangt boven de woorden, moet herkenbaar zijn voor de lezer maar benoemen doe je het niet. Dat vind ik weergaloos van dit boek. De onbenoemde maar nadrukkelijk aanwezige elementen in het boek die het boek voor mij een mooie vorm geven.
Ze schrijft zoals Ileana een portret wil neerzetten. Korte, krachtige lijnen of streken. Staccato schrijftaal.
Nergens benoemt ze de elementen recht toe recht aan maar je manier van schrijven doet dit. Of dit bewust gedaan is of dat het haar manier van schrijven is maakt niet uit. Ik vind het geniaal.
Ik kan de nieuwsgierige lezer dit boek alleen maar aanraden om te gaan lezen.