Vergeet de Grote Drie, Hella Haasse is de grote één

Vergeet de Grote Drie (en vergeef me mijn stelligheid), Hella Haasse is de grootste schrijver die Nederland in de twintigste eeuw voortbracht. Ze kon alles. Haar korte verhalen zijn even goed als die van A.M Homes, Sanneke van Hassel of John Cheever, haar essays zijn wonderen van eruditie… Bovendien waagde ze zich aan een genre dat maar weinig collega’s aandurfden: de historische roman.

Hella Haasse was nog geen dertig toen ze Het woud der verwachting schreef. Ik was een jaar of twintig toen ik de roman voor het eerst las. Ik studeerde Middeleeuwse Studies, volgde vakken geschiedenis en historische letterkunde, kortom, ik kende de periode die Hella Haasse beschreef vrij goed, en ik was eerlijk gezegd verbijsterd. Dat er een schrijver bestond die zoiets kon! Schijnbaar moeiteloos wekte Hella Haasse de eerste decennia van de vijftiende eeuw tot leven, schijnbaar moeiteloos leefde ze zich in in een machtige, maar gevoelige edelman die meevecht bij Agincourt, gevangen wordt genomen en vijfentwintig jaar gevangen zit in The Tower, schijnbaar moeiteloos toverde ze het ene na het andere gedenkwaardige personage tevoorschijn – de krankzinnige koning Karel VI, de dichter-dief François Villon.... En dat in een kalme, elegante stijl die dienstbaar was aan het verhaal.

Een boek om stuk te lezen en dan opnieuw te kopen,.