Niet mijn ding

Oké, ik begon aan Ugly Love met best hoge verwachtingen. Tate is verpleegkundige – dat vond ik meteen een interessant vertrekpunt. Ik dacht: yes, een sterke vrouwelijke hoofdpersoon met een serieus beroep. Maar al snel begon het te wringen. Want eerlijk? Ik kon me totaal niet in haar inleven. Ze komt nogal naïef over en het lijkt alsof haar hele bestaan draait om Miles: een man die duidelijk emotioneel onbeschikbaar is en daar geen geheim van maakt

Tate blijft maar terugkomen, zelfs als het overduidelijk is dat Miles haar niet datgene gaat geven wat ze verdient. En dat is frustrerend om te lezen. Je wil haar soms echt even door elkaar schudden en roepen: 'Girl, wat doe je jezelf aan?!'

Wat Ugly Love wel een beetje redt, zijn de hoofdstukken vanuit Miles' perspectief – die flashbacks van zes jaar geleden. Die geven tenminste wat diepgang en je snapt iets beter waarom hij is zoals hij is. Al moet ik zeggen dat de manier waarop die stukjes zijn geschreven een beetje… tja, cringey was. Soms voelde het alsof het expres dramatisch werd neergezet, maar daardoor juist nep aanvoelde

Toch leest het boek lekker weg. Colleen Hoover weet hoe ze je in een verhaal moet trekken, zelfs als je je ergert aan de keuzes van de personages. Het is een rollercoaster van emoties, maar het is er soms zó dik bovenop gelegd dat het bijna soap-achtig wordt.

Kortom: als je houdt van romance en drama, dan ga je je met Ugly Love waarschijnlijk prima vermaken. Maar als je op zoek bent naar een sterk hoofdpersonage en een gezonde relatie, dan is dit niet helemaal jouw boek