Het huisje zonder heks - De Leesplank

Vanaf de eerste aankondiging in de catalogus van uitgeverij Ploegsma wist ik het: dit boek moet ik hebben. De sfeer in het omslag en de afbeeldingen die we al te zien kregen als voorproefje is fantastisch. Het deed me meteen denken aan een paar boeken die ik als kind las: De kleine heks van Otfried Preussler en de serie over Lotje, de heks. Sowieso lijken deze illustraties van Sophie Pluim op het eerste gezicht wat ouderwets. Iets wat mij direct aanspreekt.

Het boek kwam uit en ik moest helaas ruim een week wachten voor hij met de post kwam. Daardoor waren de verwachtingen ondertussen hoog. Misschien wel té hoog?

Nee. Want ook na het lezen van het prentenboek (niet één keer maar ondertussen al wel vier keer) ben én blijf ik enthousiast. Hoewel dit het eerste prentenboek is dat Sophie Pluim ook zelf heeft geschreven, merk je dat nergens aan. Het verhaal is fris, klopt helemaal en zorgt ervoor dat je door wilt lezen. Het is een slim verhaal over een huis dat op zoek gaat naar een nieuwe heks. Je gaat op avontuur en ziet in de illustraties nog veel meer. De tekst is minimaal en dat zorgt voor meer aandacht voor de prachtige illustraties.

'Op een dag slofte de heks haar huis uit, om niet meer terug te keren.'

Een zin die duidelijk maakt dat de heks weg is, maar waarheen? In de illustratie zie je precies wat er met de heks is gebeurd, als je maar goed kijkt. Het geeft een extra dimensie aan het boek, waardoor je ook als volwassene wordt verrast.

Sophie Pluim gebruikt prachtige kleuren om de natuur weer te geven. Je ziet direct welk seizoen het is. Dit zorgt ervoor dat elke bladzijde weer een verrassing is. Ze neemt ook de tijd, het is een prentenboek met meer bladzijden dan gebruikelijk en dat pakt goed uit. De karakters die het huisje tegenkomt zijn allemaal uniek en hun huizen zijn prachtig. Je krijgt een goed beeld van de wereld waarin dit boek speelt. Het maakt ook nieuwsgierig naar deze wereld. Het vraagt om meer.

Voor mij is het huisje zonder heks misschien wel het beste prentenboek in jaren. Ik kan het blijven lezen en bekijken. Het liefst zou ik een paar platen inlijsten en aan de muur hangen zodat ik er constant naar kan kijken. Dit boek verdient aandacht en lof.