Kneus

Een boek waarin ik ben begonnen niet uitlezen beschouw ik als een nederlaag, dus soms moet ik me met tegenzin door honderden bladzijden ploegen. Dat lot zal Eus van Özcan Akyol toch niet zijn beschoren? Het wordt immers aangeprezen als 'dé literaire sensatie', ja, je leest het goed, niet 'een' maar 'dé'. Ik zie Akyol wel eens bij De wereld draait door en ik vind hem een sympathieke, vriendelijke man. Goed, hij klinkt een beetje dommig, misschien onder invloed van het een of ander, maar dat heb je wel vaker met schrijvers (ik weet zo gauw geen voorbeeld). Özcan Akyol schrijft vast en zeker mooier en intelligenter dan hij praat, want die drukte moet toch érgens vandaan komen.

Niet dus. Het was tijdverspilling. Een halve week leesplezier down the drain. Akyol rijgt uitermate knullig de ene na de andere ongeloofwaardige actie aan elkaar in een onnodig grove, puberale schrijfstijl, ergerlijk gedomineerd door korte, gemakzuchtige zinnen. In het hele boek is geen mooie of anderszins belangwekkende passage te bespeuren en met de sufste slotzin ooit vervliegt ook de hoop op een enigszins verrassende ontknoping. En het is maar goed dat het fictie is, want wát een kneus is die Eus.