En toen en toen en toen

Meestal is het boek beter. Dít boek is echter niet veel meer dan het scenario van een documentaire waarin niemand echt tot leven komt. Een bijzonder gedetailleerde documentaire, dat wel. Twee sterren is daarom misschien te weinig, maar drie toch écht te veel.

Aan het verhaal ligt het niet, dat is best aangrijpend en zelfs mooi te noemen, maar stilistisch is Sonny boy niet veel soeps. Ronduit ergerlijk zijn de vele met 'maar' of 'want' beginnende zinnen en de vertelstijl is kaal, zakelijk en dodelijk voor de - in ieder geval mijn - concentratie. Afgeraffeld, bijna: Van der Zijl lijkt haast te hebben, hink-stap-springt zich, onderwijl hier en daar brief- of dagboekfragmenten rondstrooiend, een weg door de jaren, met een overdaad aan obligate geschiedenislessen - om de schijn van literatuur op te houden? - die de ongetwijfeld interessante personages naar de achtergrond duwen. Alsof niet de geschiedenis een rol in het verhaal speelt, maar het verhaal losjes aan de geschiedenis hangt. Uit het nawoord blijkt - tenzij ik het verkeerd heb begrepen; die verdomde concentratie! - dat het toch echt andersom had moeten zijn.

Pas bij het lezen van dat nawoord wordt wel duidelijk dat het klopt wat ik al meer en meer begon te vermoeden: het is mijn eigen schuld, ik had het niet als een roman moeten lezen maar, inderdaad, als een afstandelijke documentaire, een nauwgezette reconstructie. Hoe dan ook: deze keer wint de film het glansrijk.