Een klein en wonderlijk verhaal.

Ik lees dit boek voor de blogtour van de uitgeverij.

Panagotia Plissi is geboren in Griekenland. Met haar debuut ”The thief of dreams” won ze in 2004 de prijs voor kinderliteratuur. Dit boek is volgens mij niet vertaald in het Nederlands
En met “Ik ben geen monster” won ze in 2011 dezelfde prijs. Het boek is gebaseerd op haar ervaringen als moeder van een kind dat het Asperger syndroom heeft.

Panagotia krijgt een vraag van haar buurman, of ze een week op zijn zoontje Agapios wil passen. Ze kent het kind eigenlijk niet zo goed maar wil graag helpen. Bij de tassen zit een uitgebreide instructies die ze eerst naast zich neerlegt maar al snel nodig blijkt te hebben.
Er komen in dit boek twee personen bij elkaar die allebei op hun eigen manier reageren en met mensen omgaan.

De auteur spreekt de lezer direct aan en spaart zichzelf ook niet als ze iets doet wat niet zo handig is of anders doet dan anderen. Want hoe pas je op een kind als je zelf weekenden moet werken?
Panagotia kan een enkele pagina heel mooi samenvatten in een zin waarmee alles duidelijk wordt. Zoals :”Een kwartier voordat ik de deur uit wilde stappen, herinnerde ik me ineens dat ik een kind in huis had.”
De verhalen worden geïllustreerd door kleine zwart-wittekeningen. Mooie tekeningen van een jongen in diverse stemmingen.
Er komen details naar voren die passen bij het Asperger syndroom voor mensen die het syndroom kennen, Voor anderen zal het heel vreemd zijn om een kind te horen “papagaaien” Of een kind dat heel bijzonder reageert tijdens een feestje en daarbij geen rekening lijkt te houden met anderen.
Op het laatst weet de lezer niet of ze medelijden moet hebben, met wie of dat ze moet lachen of boos worden. De onmacht spat er wel vanaf.
Ze besluit het verhaal met instructies die belangrijk zijn in het contact met kinderen met het Asperger syndroom. Het wordt daardoor ook een praktisch boek. Maar zo fijn om te lezen hoe ze het zelf eigenlijk ook ontdekte hoe ze met Agapios om kan gaan, dat maakt het een leuk boek om gelezen te hebben. Heeft ze het zichzelf onnodig moeilijk gemaakt of was de week een wijze les voor haar?
Het is een boek met 52 pagina’s maar het boekje wordt gesloten met een gevoel dat er een dikke roman gelezen is