Je staat niet voor jezelf in tijdens het lezen

In Aanpakken! vlucht de succesvolle Samantha naar het Engelse platteland, nadat ze op kantoor een enorme fout heeft gemaakt. Daar wordt ze aangezien voor een nieuwe hulp in de huishouding bij de rijke familie Geiger. De heer en mevrouw Geiger hebben geen idee dat ze een advocate met een IQ van 158 in huis hebben gehaald. En Samantha heeft geen idee hoe ze de wasmachine moet aanzetten.

Dit boek kun je niet lezen in het gezelschap van andere mensen. Zeker niet wanneer je in de stiltecoupé van een trein zit of wanneer je in je eentje een kopje koffie dringt in een overvolle lunchroom. Jouw reacties kunnen namelijk nogal snel als gênant worden ervaren door je medemens.

Het begint al innemend en hilarisch, wanneer Samantha in de stoel van de schoonheidsspecialiste ligt met haar Blackberry in haar papieren onderbroekje. Zeker wanneer het ding ongenadig begint te piepen en te trillen terwijl de schoonheidsspecialiste druk in de weer is met haar vocht inbrengende crèmepjes, moet ik mijn eerste giechel van de velen al met moeite onderdrukken.

Ik gier het uit van het lachen wanneer Samantha een stippellijn verwacht op een grapefruit om te weten hoe ze het ding moet snijden. Deze scène las ik daadwerkelijk in een behoorlijk volle treincoupé, vandaar ook mijn advies om het boek niet te lezen in het bijzijn van vreemde mensen. Dit levert namelijk nogal opmerkelijke blikken op met een hoop fronsende wenkbrauwen en verdedigende armgebaren omdat ze veronderstellen dat je ze niet allemaal op een rijtje hebt.

Aanpakken! Is van begin tot einde een wervelstorm aan lachwekkende situaties en levendige herkenbaarheid. Het is een typisch sprankje vrolijkheid dat Sophie Kinsella jouw woonkamer induwt, zoals heel veel boeken die van haar hand komen. Het is vlot geschreven met verrassende plotwendingen. Fans van de Shopaholicserie zullen hier ook zeker heel gelukkig van worden.