Lezersrecensie
Een hele zit, maar de moeite waard.
Het was een hele zit maar ik heb het tweede boek van de Thibaults uitgelezen.
De Thibaults werd oorspronkelijk in 8 delen gepubliceerd waarbij de eerste zes delen werden uitgegeven tussen 1922 en 1929. Deze zes delen vormen het eerste boek. Het zevende en langste deel verscheen in 1936 en de epiloog, het achtste en laatste deel in 1940. Deel zeven en acht vormen het tweede boek dat in druk 1040 pagina’s beslaat.
Een groot gedeelte van het tweede boek gaat over Jacques en zijn betrokkenheid bij de socialistische beweging. Du Gard beschrijft tot in de details discussies en gesprekken die Jacques voert waarbij een aantal bestaande historische figuren betrokken zijn en fictieve. In die discussies over het socialisme van die tijd moet je zin hebben. Veel vaart zit er niet in het boek. Het geeft echter een magnifiek tijdsbeeld en het laat ook zien hoe radicaal deze partijen waren en hoe dit allemaal veranderde op het moment dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. De ontmoetingen die Jacques heeft met zijn broer Antoine en diens medewerkers en met Daniel zijn interessant.
De vrouwen in dit boek komen er in eerste instantie wat bekaaid vanaf waarbij een liefdesverhouding van Jacques naar mijn mening wat knullig wordt beschreven. Hij probeert Jenny neer te zetten als een meisje dat beschermd is opgegroeid en geen weet heeft van de wereld om zich heen. De manier waarop hij dit heeft gedaan komt op mij wat geforceerd over. Het is alsof hij moeite had om zich in een vrouw te verplaatsen. Beter is du Gard in het beschrijven van de roerige tijd en hoe Jacques hier in staat.
In de epiloog, wordt Jenny op een meer sympatieke manier beschreven en komt ze als een sterke, modern denkende vrouw naar voren, Toch blijft du Gard voornamelijk op de broers gericht en wordt in deze epiloog Antoine’s leven in beeld gebracht waarbij vooral de veranderingen die zich in hem hebben voltrokken sinds het begin van de oorlog de aandacht krijgen. Het laatste deel van de epiloog bestaat uit dagboekaantekeningen van Antoine die een goed beeld geven van zijn gemoedstoestand en zieleroerselen waarbij du Gard blijk geeft van een moderne geest die het atheisme omarmd en erg kritisch staat tegenover religie in het algemeen. (Dit kwam ook al in het voorgaande boek naar voren, onder andere met hoe hij een zekere dominee beschreef).
Al met al vond ik dit tweede deel weer erg de moeite waard. Een aanrader voor mensen die ook van het eerste deel genoten hebben.
De Thibaults werd oorspronkelijk in 8 delen gepubliceerd waarbij de eerste zes delen werden uitgegeven tussen 1922 en 1929. Deze zes delen vormen het eerste boek. Het zevende en langste deel verscheen in 1936 en de epiloog, het achtste en laatste deel in 1940. Deel zeven en acht vormen het tweede boek dat in druk 1040 pagina’s beslaat.
Een groot gedeelte van het tweede boek gaat over Jacques en zijn betrokkenheid bij de socialistische beweging. Du Gard beschrijft tot in de details discussies en gesprekken die Jacques voert waarbij een aantal bestaande historische figuren betrokken zijn en fictieve. In die discussies over het socialisme van die tijd moet je zin hebben. Veel vaart zit er niet in het boek. Het geeft echter een magnifiek tijdsbeeld en het laat ook zien hoe radicaal deze partijen waren en hoe dit allemaal veranderde op het moment dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. De ontmoetingen die Jacques heeft met zijn broer Antoine en diens medewerkers en met Daniel zijn interessant.
De vrouwen in dit boek komen er in eerste instantie wat bekaaid vanaf waarbij een liefdesverhouding van Jacques naar mijn mening wat knullig wordt beschreven. Hij probeert Jenny neer te zetten als een meisje dat beschermd is opgegroeid en geen weet heeft van de wereld om zich heen. De manier waarop hij dit heeft gedaan komt op mij wat geforceerd over. Het is alsof hij moeite had om zich in een vrouw te verplaatsen. Beter is du Gard in het beschrijven van de roerige tijd en hoe Jacques hier in staat.
In de epiloog, wordt Jenny op een meer sympatieke manier beschreven en komt ze als een sterke, modern denkende vrouw naar voren, Toch blijft du Gard voornamelijk op de broers gericht en wordt in deze epiloog Antoine’s leven in beeld gebracht waarbij vooral de veranderingen die zich in hem hebben voltrokken sinds het begin van de oorlog de aandacht krijgen. Het laatste deel van de epiloog bestaat uit dagboekaantekeningen van Antoine die een goed beeld geven van zijn gemoedstoestand en zieleroerselen waarbij du Gard blijk geeft van een moderne geest die het atheisme omarmd en erg kritisch staat tegenover religie in het algemeen. (Dit kwam ook al in het voorgaande boek naar voren, onder andere met hoe hij een zekere dominee beschreef).
Al met al vond ik dit tweede deel weer erg de moeite waard. Een aanrader voor mensen die ook van het eerste deel genoten hebben.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Dolf Patijn
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
