Lezersrecensie
Ben ik al volwassen?
Wanneer zijn we écht volwassen? Hoe gaan we om met ouder worden? En hoe leef je je leven terwijl anderen om je heen de volwassenheid al hebben omarmd?
‘Achtertuinen’ verkent deze vragen door middel van het alledaagse, ogenschijnlijk gewone momenten. Het draait om ouder worden, je jong voelen, en het ongemakkelijke stadium daartussen. Hoe houden we ons staande tijdens deze overgang?
Robin Kramer, al langer actief als schrijver, presenteert in ‘Achtertuinen’ een serie korte verhalen die zowel los van elkaar als samen gelezen kunnen worden. De verhalen blijven verbonden door een terugkerend ik-personage, wiens naam onbekend blijft, maar hoogstwaarschijnlijk met de letter ‘R’ begint. De ik-persoon schept vertrouwen, alsof Kramer een vriend heeft geschapen die openhartig zijn gedachten met ons deelt.
De lezer wordt op een rustige maar indringende manier door dit ik-personage meegenomen; mee in zijn overgang naar volwassenheid – of in ieder geval de schijn daarvan. Vrienden verhuizen, vinden een ‘echte’ baan, trouwen – soms als formaliteit, maar ze trouwen wél, en dit allemaal roept verschillende gedachten op. Zoals wanneer het kind van Daan, een vriend van de ik-persoon, wordt geboren:
“Is er iets veranderd?’ vraag ik me af. Iets zichtbaars? Ik weet dat het onzinnig is en toch vraag ik me af: hoe ziet een vader eruit? Daan draagt een trainingsbroek en een shirt.”
De korte verhalen delen elk iets persoonlijks, en kunnen in zijn geheel worden gezien als een reeks van gevoelens en ervaringen. Toch is het boek niet louter samen te vatten in ‘gevoelens’. De gebeurtenissen waar iedereen mee te maken krijgt – ‘het echte volwassen leven’ – worden beschreven in simpele, realistische dialogen, en verweven met herkenbare gedachten waardoor de lezer zich begrepen voelt. Of het nu gaat om ongemakkelijke momenten op feestjes, het langzame verlies van contact of de eenzaamheid die tijdens deze levensfase komt kijken, Kramer maakt de emotionele gelaagdheid van het alledaagse zichtbaar. De manier waarop de verhalen ervaringen en gevoelens verkennen zonder ze te romantiseren, geeft het boek zijn kracht.
Toch is het boek niet meer dan een verzameling momenten zonder duidelijke spanningsboog. De passages en dialogen lijken vooral bedoeld om de lezer het moment te laten ervaren, zodat deze verwikkeld raakt in alle bekende gevoelens van de verteller. Na een tiental bladzijden kan dit vervelen - er heerst een gebrek aan spanning. Anderzijds is dit ook een kwaliteit. Spanning hoeft immers niet gezien te worden als een essentie, en is zeker geen vereiste voor een novelle. Want uiteindelijk heeft Kramer met zijn zorgvuldig en duidelijk uitgekozen woorden een naamloze, nodige vriend gecreëerd waarin we ons als volwassen lezer kunnen herkennen.
‘Achtertuinen’ verkent deze vragen door middel van het alledaagse, ogenschijnlijk gewone momenten. Het draait om ouder worden, je jong voelen, en het ongemakkelijke stadium daartussen. Hoe houden we ons staande tijdens deze overgang?
Robin Kramer, al langer actief als schrijver, presenteert in ‘Achtertuinen’ een serie korte verhalen die zowel los van elkaar als samen gelezen kunnen worden. De verhalen blijven verbonden door een terugkerend ik-personage, wiens naam onbekend blijft, maar hoogstwaarschijnlijk met de letter ‘R’ begint. De ik-persoon schept vertrouwen, alsof Kramer een vriend heeft geschapen die openhartig zijn gedachten met ons deelt.
De lezer wordt op een rustige maar indringende manier door dit ik-personage meegenomen; mee in zijn overgang naar volwassenheid – of in ieder geval de schijn daarvan. Vrienden verhuizen, vinden een ‘echte’ baan, trouwen – soms als formaliteit, maar ze trouwen wél, en dit allemaal roept verschillende gedachten op. Zoals wanneer het kind van Daan, een vriend van de ik-persoon, wordt geboren:
“Is er iets veranderd?’ vraag ik me af. Iets zichtbaars? Ik weet dat het onzinnig is en toch vraag ik me af: hoe ziet een vader eruit? Daan draagt een trainingsbroek en een shirt.”
De korte verhalen delen elk iets persoonlijks, en kunnen in zijn geheel worden gezien als een reeks van gevoelens en ervaringen. Toch is het boek niet louter samen te vatten in ‘gevoelens’. De gebeurtenissen waar iedereen mee te maken krijgt – ‘het echte volwassen leven’ – worden beschreven in simpele, realistische dialogen, en verweven met herkenbare gedachten waardoor de lezer zich begrepen voelt. Of het nu gaat om ongemakkelijke momenten op feestjes, het langzame verlies van contact of de eenzaamheid die tijdens deze levensfase komt kijken, Kramer maakt de emotionele gelaagdheid van het alledaagse zichtbaar. De manier waarop de verhalen ervaringen en gevoelens verkennen zonder ze te romantiseren, geeft het boek zijn kracht.
Toch is het boek niet meer dan een verzameling momenten zonder duidelijke spanningsboog. De passages en dialogen lijken vooral bedoeld om de lezer het moment te laten ervaren, zodat deze verwikkeld raakt in alle bekende gevoelens van de verteller. Na een tiental bladzijden kan dit vervelen - er heerst een gebrek aan spanning. Anderzijds is dit ook een kwaliteit. Spanning hoeft immers niet gezien te worden als een essentie, en is zeker geen vereiste voor een novelle. Want uiteindelijk heeft Kramer met zijn zorgvuldig en duidelijk uitgekozen woorden een naamloze, nodige vriend gecreëerd waarin we ons als volwassen lezer kunnen herkennen.
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
