De verleiding van een waterdruppel

In de roman 'Er stromen rivieren in de lucht' drijf je als lezer af door poëzie, via verbeeldingen naar rauwe realiteit. Stap voor stap word je meegevoerd langs een aantal bedwelmende verhalen. De schrijfster wijst nauwgezet de weg, ruimte voor afdwalen is er niet. De verhalen strengelen steeds dichter en strakker om elkaar heen tot er geen ontkomen is aan de pijnlijk accurate eindconclusies.
Buiten adem, aan het eind van het boek is niets meer wat je dacht dat het was. Was dit wel een roman, ontsproten uit een creatief schrijversbrein? Of heeft de schrijver de lezer verdoofd met prachtige zinnen om vervolgens de schellen van de ogen te rukken? Elke beeldspraak blijkt realiteit, elke fantasie een wetenschappelijk onderbouwd gegeven. Wat begon met een verleidelijk verhaal, ontpopt tot een overmatig pamflet.
Lees maar, er staat exact wat er staat.