Dolende zielen

De Camino, de pelgrimstocht die vanuit alle windstreken van Europa uiteindelijk naar Santiago de Compostella leidt, spreekt al eeuwenlang tot de verbeelding. Buitenstaanders vragen zich af wat er gebeurt op zo’n maandenlange wandeltocht. De verbeelding van Wim Bax, zelf een ervaren pelgrim, leidde tot het boek Verloren pelgrim.
Alle ingrediënten voor een intrigerend en spannend verhaal zijn aanwezig. Op de Camino zwerft een man rond die dolende zielen de helpende hand biedt. Maar wie zoekt, moet oppassen bij wat hij vindt. Zoals een spannend boek betaamt, wordt het verhaal weliswaar nuchter geïntroduceerd maar vat bij de lezer direct de gedachte post: is dit wel wat het lijkt te zijn? Wat is hier aan de hand? Na deze suspense opbouw zakt de spanningsboog snel in en kuiert het verhaal rustig naar zijn climax als ware het een wandeltocht. Een aangename wandeling, dat zeker, maar met weinig verrassende of verontrustende vergezichten onderweg, een tegenvallende ontknoping en een anti-climax als afsluiter.
De schrijver heeft daarbij de neiging zich te verliezen in beschrijvingen waar die niet nodig zijn en metaforen die niet altijd doeftreffend zijn. De scenarioschrijver in Wim Bax verraadt zich hier en het boek toont haarfijn dat filmscenario's en boeken twee heel verschillende dingen zijn. Het verfilmen van een boek is vrijwel altijd een slecht idee en een filmscenario in een boek gieten blijkt een even slecht idee.
Scenarioschrijver, blijf bij je leest.