Niets is wat het is.

Hoe beschrijf je wat er niet meer is? Voor deze taak stelde Arjen van Veelen zich bij het schrijven van Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken, een boek wat leest als een requiem. Een vriend is dood en hoe nu verder te leven, is de vraag die de auteur opwerpt. Wat betekent leven in combinatie met dood, hoe voelt gemis, welk beeld past bij vriendschap?
Het boek is een verslag van deze zoektocht naar betekenis. Het is een aantekenschrift van gedachten, invallen, gebeurtenissen, herinneringen, van rouw, ontbreken en herdenken. De schijnbaar onuitputtelijke stroom aan feiten en anekdotes tonen de worsteling van de auteur om grip te krijgen op zijn situatie. En laat de lezer in verwarring over de vraag, wat is echt en wat fictie. Lees maar, er staat niet waterstaat.

[...] of dat gij het puurst
geluk smaakt dat voor het individu
is weggelegd: te weten, 'k werd bestuurd,
't is niet om niet geweest, ik was geen dupe, -
geprezen! - 't laat haar koud. Zij ziet azuur.
[…] Zij vertrekt op het voorgeschreven uur.
(uit: Awater – Martinus Nijhoff)