Hartverscheurend mooi

Nooit eerder las ik het werk van Lex Paleaux. Maar als je dan toch moet beginnen, dan maar met zijn nieuwste boek.

De kaft, een foto van Lex (?) in dwangbuis intrigeerde mij. Jarenlang heb ik gedacht ooit in de psychiatrie te belanden, als medewerker. Vroeger las ik alles wat los en vastzat over dat genre.

Op het werk dacht ik: ik lees even de eerste bladzijde, even kijken of het boek bij me past. Ik moest me met geweld losrukken, Lex sleurt je direct het verhaal in.

Je volgt het leven van 8 jongeren in een psychiatrische instelling. Hun levens zijn volledig overhoop gehaald. Daar proberen ze een eigen identiteit te vinden. Dat gaat niet zonder slag of stoot.
Met flashbacks krijg je een inkijkje in het verleden van de bewoners.

1 van hen schrijft er uiteindelijk een boek over...

Het gebeurt zelden dat ik me zo enorm heb laten raken door een boek. Je wil elke jongere een knuffel geven, een tweede kans. Soms kunnen jongeren beter voor zichzelf zorgen, dan met bemoeienissen van volwassenen.

Dit is niet alleen een fantastisch boek, het is een belangrijk boek.
Dit. Moet. Iedereen. Lezen. Het geeft zo'n open kijk op de jongeren, het leert je meer begrip te kweken, in plaats van te oordelen.