Moed!

Keerpunt Alaska. Door Jolanda Linschooten.

Op de cover staat: ‘Voor de lezers van Wild van Cheryl Strayed.’ En dat is waar en niet waar. Het is ook een reisverhaal en een memoir. Het startpunt is ook een moeder verliezen en jezelf kwijtraken. Maar daar houdt de vergelijking op.

Het toffe is dat dankzij Cheryl en Reese boeken als Keerpunt na jaren opnieuw worden uitgegeven. Ik hou van memoirs in de wildernis, vooral als ze door vrouwen geschreven zijn. Ze geven me goesting om mijn eigen veilige, voorspelbare leventje vaarwel te zeggen. Voor mij een is het een plus dat dit om een reis van een koppel gaat. Jolanda en Frank zijn een goed koppel, dat voel je als je het boek leest. Het boeiende is dat hun band nog sterker wordt gedurende hun tocht. Ik herkende me wel een beetje in hen (mijn man en ik dan) qua relatie. Nu nog qua reislust, moed en avontuurlijke geest…

De reis die ze maken gaat dwars door Alaska. Eerst per fiets, daarna een stuk te voet en het laatste deel doen ze per kano. Ze zijn echt dagen en weken afgesneden van de bewoonde wereld, hebben enkel elkaar om op terug te vallen. Elkaar én zichzelf. Gaandeweg groeit bij Jolanda het besef dat dit het soort leven is dat ze wil: buiten zijn, in het hier en nu zijn, in plaats van in de dagelijkse tredmolen rond te draaien. (Aan de boeken te zien die ze na dit boek schreef is dat goed gelukt. Dat vind ik inspirerend om te zien.)

Het boek bevat prachtige (zwart-wit) foto’s en duidelijke zelf-getekende kaarten. Geregeld komen er een soort van privé-dagboek-stukken voorbij, die geven inzicht in waarom Jolanda op zoek ging naar zichzelf door deze reis te maken maar ze roepen ook veel vragen op. Misschien hadden ze iets langer gemogen of mochten ze weggelaten worden. Want ook zonder die extra duiding is de maandenlange tocht en het daaruit volgend boek boeiend, inspirerend en goesting-gevend. Het leest ook super vlot en meeslepend.
Ik trek alvast mijn stapschoenen aan. Daarna ga ik meer lezen van Linschooten.