Cerebraal

Parade. Door: Rachel Cusk.

Net als Sally Rooney ben ik fan van de romantrilogie Contouren van Cusk. Zelfs Een levenswerk (over moederschap) raakte me, hoewel ik bewust kind-vrij ben.

Parade was niet echt mijn ding. Misschien omdat het dit keer veel meer cerebraal dan visceraal geschreven is? Of omdat het moeilijker was om me in de personages in te leven? G, één van de hoofdpersonen blijft G genoemd worden, dat klinkt toch minder gemoedelijk dan Geert of Greta? Om het nog moeilijker te maken is G meer dan één persoon. Aangezien op de achterflap wordt aangekondigd dat er (onder andere) voorbij wordt gegaan aan identiteit en plot is dit duidelijk de bedoeling en ligt het probleem bij mij.

Cusk heeft de gave om haar personages te fileren en alle kleine kantjes bloot te leggen, daar hou ik van. Ze observeert vanop een veilige afstand maar duikt er uiteindelijk met de borst vooruit in. In Parade slaat ze de spijker nog eens op de kop bij het beschrijven van de moeder die jaren zegt dat ze kanker heeft/zal krijgen en uiteindelijk ook echt die diagnose krijgt. Maar dat was één van de weinige keren dat ik juichend achter mijn boek zat.

Als je fan bent van iemand ligt de lat heel hoog en zijn de verwachtingen steeds hooggespannen, geen wonder dat die soms niet helemaal ingelost worden. Fans van Cusk moeten dit boek zeker lezen, ze is en blijft indrukwekkend.