Enkele sporen maken de zoektocht niet makkelijker.

Suikerklontjes, geel zand, chique diners, kerstbomen, een gemene stiefmoeder, het zijn de richtingaanwijzers in de zoektocht naar Irene, de moeder van Cyrilla van der Donk. Het speurwerk naar de ware identiteit van Irene Booverie , die in 2015 als Renée Booverie, op 87-jarige leeftijd overleed, is indringend. Marcel Maassen weet de weg te vinden in zoekmachines en archieven in binnen- en buitenland. Door associëren en koppelen aan historische feiten komen de schrijver en de dochter dichterbij. Allengs worden de flarden van haar jonge leven een verhaal. Hoe kun je een jeugd uit je duim zuigen? Belangrijker nog: waarom doe je dat? En ís het wel allemaal verzonnen? Hoewel de teleurstelling van een dood spoor soms aanleiding lijkt het bijltje er maar bij neer te gooien, werkt het speurwerk verslavend. Het laat je niet los. Dat geldt voor de schrijver en zijn vriendin, als ook voor de lezer.
Het leven van Irene omvat een historisch belangrijke periode in de geschiedenis, waar we en passant veel over te weten komen. Feiten en hun achtergrond helpen ook hedendaagse ontwikkelingen beter te begrijpen. Dat geeft dit boek een extra lading.
Het lijkt erop dat Irene willens en wetens haar leven wilde 'vergeten' .
Ik heb de moeder van Cyrilla van der Donk niet gekend, maar in dit boek is zij heel nabij gekomen.
De titel van het eerste hoofdstuk luidt: 'Er was eens...' Als je het boek dichtslaat, weet je dat het leven geen sprookje is, geen enkel leven. Marcel Maassen heeft dit met humor en niet aflatende vastberadenheid tot uitpluizen en de bereidheid jezelf vragen te blijven stellen tot een spannend boek gecomponeerd.
Lezen!