Je moet dit lezen

Als je - net als ik - lezer van literaire romans bent en niet meteen warm loopt voor een essay, dan kan ik je alleen maar aanraden hier die tegenzin te laten varen.
Het is niet voor niets dat dit verhaal verschijnt bij uitgeverij 'HetMoet'. Je moet dit echt lezen, het moet.
De korte alinea's waaruit het boek bestaat, heb je hard nodig om alles te laten doordringen, te overdenken en zo nu en dan naar adem te happen. Want het is heftig wat de schrijfster te vertellen heeft. Het feit van de verkrachting tijdens een uitgaansavondje grijpt aan. Maar vooral wat Lucia daarna ervaart en meemaakt is hard, met veel lichamelijk en geestelijk leed. Een jarenlang gevecht om overeind te blijven, iets op te bouwen en een uitweg te vinden. De schrijfster heeft de moed gehad haar leven te beschouwen, onderzoek te doen en de stilte te verbreken.
Het is geen zelfhulpboek, maar het helpt je vooruit als je iets vergelijkbaars hebt meegemaakt. Durf het aan dit boek te pakken. Dat het ook een bijdrage levert aan de discussie over de gevolgen van grensoverschrijdend gedrag en beschadiging van integriteit in de sportwereld en entertainmentbranche, was schokkend voor mij.
Het is de realiteit, al vlucht Lucia in de gedachte dat ze wat haar gebeurd is en nog steeds gebeurt, verzint. Het is een manier om vol te houden. De schaamte over de verkrachting is groot. Omdat ze wel hulp moet inroepen om haar diverse ziektes te laten behandelen, schaamt ze zich daar weer over. Haar lichaam weet hoe het zit, geeft signalen die ze probeert te ontkennen. Ze houdt haar mond. Zelf zegt ze: 'De waarheid is dat stilte de donkerste gevangenschap is.' en: '... stilte is de dunne scheidslijn tussen ziekte en gezondheid. Tussen waardigheid en vernedering.' Dat wordt in het boek van Lucia Osborne-Crowley pijnlijk duidelijk en je begrijpt uiteindelijk ook wat Laurine Verweijen op de flaptekst zegt: 'En zeeleeuwen. Om dat te snappen moet je dit essay lezen.'
Ook medici en hulpverleners, vooral die in opleiding zijn, raad ik dringend aan 'Ik kies Elena' tot verplichte kost te maken. Er valt veel te leren over verder kijken en luisteren dan je neus lang is en aandachtige communicatie.
Het omslag is aangrijpend. Herstel is het hoopgevende woord daarin. Er staat in het boek een zin: 'Er zal nooit een moment komen dat ik niet aan het herstellen ben.' Dat zou ontmoedigend kunnen lijken, maar het is een opgaande lijn.
En dan de titel: 'Ik kies voor Elena'. Ik ken de Napolitaanse romans van Elena Ferrante ook. Duizenden pagina's over de twee vriendinnen Elena en Lila. Een boeiend verhaal over harmonie en afstoting, over kracht ook. Er is zoveel moois in de wereld naast geweld en schade. Lucia vindt bij boeken schoonheid, troost en bezinning. Dat gun ik haar en ons. Ze heeft zelf een prachtige bijdrage geleverd met dit literaire essay.
De uitgebreide bibliografie die de schrijfster heeft opgenomen, nodigt uit verder te lezen. Lof voor de uitgever en de vertaalster om ook vertalingen daarvan op te nemen.