verhaal over een nihilistische subcultuur

Een boek geschreven voor corona-tijden.... Meer dan 1200 bladzijden. Winnaar van de Europese literatuurprijs...
Maar elke ervaren lezer weet dat wanneer voor- en achterzijde van het boek vol staan met superlatieven die het boek aanraden men voorzichtig moet zijn om niet teleurgesteld te worden.Als men zo het boek meent te moeten aanprijzen... wekt dit alvast achterdocht op. "Goede wijn behoeft geen krans..."
Waarover gaat dit boek...?
Het boek beschrijft het leven en het eerder moeizaam zoekende existentiële mensbeeld van een aantal kunstenaars die leven in hun eigen bubbel binnen de avant-gardewereld... dikwijls losgezongen van de realiteit van de wereld buiten hen. De existentiële leegte die wordt geëtaleerd is somtijds drukkend aanwezig. Enkel de welvaart van een bloeiende economie maakt het hen mogelijk zich te handhaven in een samenleving die hen subsidieert.
Enkelen onder hen breken door en mecenassen kopen hun werk op om er zich mee te verrijken. In die zin vormt dit boek een mild beschrijvende satire op een nihilistische subcultuur binnen de kunstenaarswereld; theater, performance, schilderkunst, muziek én de kunstpausen die dit wereldje verheerlijken... ze moeten er allen aan geloven. Vreemd genoeg wordt dit aspect van het boek; deze onderhuidse maatschappijkritiek niet opgepikt in recensies.
Er is behoorlijk wat doorzettingsvermogen voor nodig om dit bij wijlen deprimerende boek steeds opnieuw ter hand te nemen om verder te lezen....
Maar Harstad is wel een begenadigd schrijver en weet toch de 'condition humaine' waarin we leven zo raak te beschrijven dat men zich - telkens opnieuw - wil onderdompelen in het universum van zijn personages.
Eén talent moet men wel bezitten om dit lees-avontuur te doorstaan: snel kunnen lezen. Want hoewel het boek heel vlot is geschreven moet men wel de draad van het betoog kunnen volgen in volzinnen die soms een volledige bladzijde van het boek omvatten.