Soms kan duisternis je alle kleuren van het spectrum geven, als je maar weet hoe je moet kijken.

De kaft vond ik al zeer uitnodigend en intrigeerde mij direct na het verhaal achter de titel. Dit was het eerste maar niet het laatste boek dat ik las van Chris Whitaker.

Het verhaal volgens de achterflap luidde:
Amerika, 1975. In het dorpje Monta Clare, Missouri, wordt tiener Joseph 'Patch' Macauley ontvoerd. Saint Brown, zet alles op het spel om haar beste vriend te vinden.
Patch ligt alleen in een pikdonkere kamer totdat hij een hand in de zijne voelt. Ze heet Grace en in het donker is haar stem zijn redding. Als Patch ontsnapt, is er echter geen bewijs dat ze ooit heeft bestaan, dus begint hij een grootse zoektocht om haar te vinden.

Terwijl jaren decennia worden en hoop een obsessie, jaagt Patch's jeugdvriendin Saint op de man die de twee ontvoerde en daarmee de enige jongen van wie ze ooit heeft gehouden een doel in het leven gaf.
"We werden verliefd en het was alsof... je weet wel, wanneer er ineens betekenis is. Echte betekenis en een doel." "Zoals kleur in het donker,"

De schrijver neemt je mee in een verhaal dat zich uitstrekt over enkele decennia. Waar je steeds denkt te weten hoe iets in elkaar zit en je legt bepaalde verbanden maar later in het boek brengt het verhaal je toch op een ander spoor. Op deze manier blijft het boek intrigeren en brengt je naar plaatsen en omgevingen die je gewoon voor je kunt zien door de beeldende schrijfstijl van de auteur.

De schrijfstijl zorgde ervoor dat je je bijna alles letterlijk kon voorstellen. Al moet ik toegeven dat ik in het begin even moest wennen aan de uitbundige beschrijvingen en het verhaal dat de schrijver je wilt vertellen. Maar al snel werd ik geraakt door de diepgang en opbouw van alle karakters. Je raakt echt betrokken bij de personen en de ontwikkelingen die ze allemaal meemaken als de jaren voorbijgaan.

In dit boek volg je de personages in bepaalde jaren en elk deel start met een beschrijving waar de hoofdstukken over gaan. De beschrijvingen blijven soms wat mysterieus maar worden duidelijk als de hoofdstukken en jaren vorderen. Dit was voor mij weer een extra laag die ervoor zorgt dat je echt van de verschillende karakters gaat houden en benieuwd bent wat de komende jaren met hun gaat gebeuren. Dit vond ik persoonlijk erg fijn lezen. Iets over de helft van het boek komt de vaart er meer in en begint wat mij betreft iets meer het ‘thriller’ gedeelte dan de roman stijl. Dan gaat de spanning zich opbouwen en wil je meer en meer weten wie nu de moordenaar is en of Grace nu een fictief of een echt persoon is. Dit heeft het verhaal ook even nodig om de vaart erin te houden.

De plottwist en einde van het boek had niet beter en mooier kunnen zijn. Daar komen alle verstreken jaren samen en krijg je toch wel echt bijna een brok in je keel. Dit gevoel na het beëindigen van het boek geeft voor mij aan wat een geweldige auteur dit is. Dat je mij als lezer zo mee kunt nemen in de emoties van de karakters, de omgeving en ook nog een plottwist kunt inbouwen dat een thrillerboek waardig is.

Ik kan alleen maar zeggen dat dit boek genre overstijgend is. Is het een echte Roman, nee. Is het dan een thriller, nee ook niet. Maar de samenvoeging van beide stijlen zorgt voor een briljant verhaal dat je moeilijk kunt wegleggen en na de laatste pagina in je hoofd blijft hangen. Dan realiseer je jezelf pas hoe goed dit boek eigenlijk is.