Kijkje in het verleden

Toen Marjolijn achttien jaar werd kreeg ze een ring van haar oma die van een oudoom was geweest, met het verzoek haar zoon te vernoemen naar deze oudoom. Ze stemt toe. Deze oudoom is immers de legendarische ‘Bommenneef’. Kort na de bevrijding heeft deze oudoom met een bom een foute Nederlander omgebracht die de zijn straf dreigde te ontlopen.
Vele jaren later is Marjolijn zwanger en als het een jongetje blijkt te zijn neemt ze gelijk het besluit om de vernoeming door te laten gaan. Haar partner stelt haar vragen over de bommenneef waar ze geen antwoord op heeft. En zo start de zoektocht naar de waarheid achter de mythe. Heeft bommenneef echt bestaan, wat is er gebeurt tijdens die actie, tegen wie was de bom gericht?
Stukje bij beetje kom je meer te weten over bommenneef en de bomaanslag. Maar met de waarheid komen ook de twijfels.

Het verhaal is met vaart geschreven. Hoewel het boek anders is als van de voren gedacht heb ik er wel van genoten. Door de zwangerschap zit er tijddruk achter de zoektocht, immens voor de bevalling zal er een besluit genomen moeten zijn, dit komt goed tot zijn recht in het boek
Hoewel Majolein eerst bij familie te rade gaat, hangt haar zoektocht ook van toevalligheden aan elkaar. De zoektocht in het archief had ik zelf eerder verwacht/op gestart. Dat ze niet op zoek gaat naar een dossier over bommenneef zelf vind ik vreemd. Door het verhaal heen komt mooi naar voren dat ‘de waarheid’ niet zo makkelijk te achterhalen is. In een archief zit nu eenmaal niet alles en herinneringen zijn gekleurd. Niet alles is nu eenmaal te achterhalen, maar wel voldoende om conclusies te trekken, ook al zou je dat soms niet willen.