Formuleliteratuur, maar steeds ontspannend

Met Inferno keert Dan Brown terug naar zijn vertrouwde formule: professor Robert Langdon, een meeslepende race tegen de klok en een wereld vol kunst, symboliek en verborgen boodschappen. Op papier nog altijd een succesrecept, maar in de praktijk begint de magie wat sleets te worden.

Brown hanteert opnieuw dezelfde traditionele trucjes die hem groot maakten: cliffhangers op elke bladzijde, cryptische aanwijzingen die net op tijd worden opgelost en een mysterieuze vrouw die naast Langdon verschijnt. Het leest vlot, absoluut . Brown weet hoe hij spanning moet doseren en de lezer mee moet trekken. Alleen ontbreekt het verrassingseffect dat De Da Vinci Code en Het Bernini Mysterie destijds zo fris en onweerstaanbaar maakte.

Waar zijn eerste thrillers vernieuwend aanvoelden, lijkt Inferno eerder een herhalingsoefening. Na enkele hoofdstukken heb je als lezer door hoe de patronen in elkaar steken, en dat maakt de plot voorspelbaar. De urgentie is er, de vaart ook, maar het gevoel dat je echt iets onverwachts gaat ontdekken, is grotendeels verdwenen.

Dat gezegd: Inferno is geen slecht boek. Het is onderhoudend, met een boeiende inkijk in Dante en Florentijnse kunst en architectuur. Brown schrijft toegankelijk en beeldend, en wie zich wil laten meeslepen door een spannend verhaal op bekende leest geschoeid, zal zich niet vervelen.

Maar de vraag blijft: is Dan Brown niet uitverteld? Inferno voelt eerder als variatie op een oud thema dan als een frisse vondst. Toch is er iets waardoor je als lezer benieuwd blijft naar zijn volgende boek – al was het maar om te zien of hij zichzelf opnieuw weet uit te vinden.