Doordringend, heftig, eerlijk, geloofwaardig en ook wel schokkend

Milio van de Kamp is een kind van Nederlandse laag-opgeleide ouders, die elkaar op een camping ontmoet hebben en zijn getrouwd.
In het huis is het een wanorde, er is nauwelijks geld voor eten, vader handelt soms in drugs. De TV staat 24 per dag aan, zodat Milio niet eens weet hoe het is, om te slapen zónder al die TV-herrie.
Zijn moeder doet naar beste vermogen de administratie, maar kan niet voorkomen dat ze jarenlang geen licht / elektriciteit hebben. Via een stekkerblokje van de buren kunnen ze water koken, waarmee ze zich wassen.
Het is ongelofelijk dat deze ( ik zou zeggen) "informatie" -armoede nu nog bestaat. Dat de moeder geen hulp krijgt bij het uitzoeken van de rekeningen of een betalingsregeling.
De vader zit (bleek later) ook een tijd in een Italiaanse gevangenis en gaat er prat op dat hij via "maatjes" elke dag verse pasta en groenten krijgt, terwijl Milio, zijn moeder en broertje, een restje brood moesten delen met één gebakken ei. Dat doet Milio vreselijk zeer "heeft hij dan nooit aan ons gedacht"?
Moeder snapt het niet, en dat heeft ze nooit geleerd van háár ouders, en zo blijven ze in de armoede zitten, de enige uitweg is "af en toe"een goede drugsdeal door de vader.
Het is niet gek dat Milio terecht komt op het VMBO, na de lagere school, niet huiswerk kan maken thuis( teveel herrie), en afzakt van VMBO-TL naar VMBO-basis.
Maar hij vecht zich eruit, gaat naar een MBO sport-opleiding, daarna naar een MBO handelsopleiding, als hij die heeft afgerond, is hij (heel schrijnend) al 1/3 van zijn Marokkaanse/Turkse vriendjes kwijt die uitgevallen zijn op school, meestal aan het criminele milieu, sommigen al vermoord, of gestorven aan overdoses. (Dit gebeurt in de loop van het boek steeds).
Hij zet door, gaat naar het HBO, en als hij de propeadeuse heeft afgerond, gaat hij naar de Universiteit - zijn droom.
In tweede instantie komt hij bij de goede opleiding terecht - sociale wetenschappen - en ondanks zijn afwijkende kleding, zijn non-benul van pretenties (naar een 21-dinner in jogging broek en hoodie) vond ik het verhaal over zijn "coming of age" zeer ontroerend, en ik voelde me als mens, die al die kennis wél heeft meegekregen, én meegegeven aan kinderen van zijn generatie zéér bevoorrecht. Waarbij ik me gelijk plaats in het vakje van de elite-middenklasse die dat allemaal wel weten, en die voordelen voor zichzelf weten houden.
Dat is het scherpe (als mosterd in je mond) dat brandt: jij lezer, leest dit nu, en denkt :
"dat overkomt mij niet" waarmee je gelijk jouw plek op de sociale ladder bevestigt. En je doet ook niks, om dat te veranderen. Ik ook niet.
Ik vond dat best confronterend.
Dit boek zou verplichte kost moeten zijn op scholen.